Rosamund Lupton kruipt in de huid van de zus van een jonge vrouw, die in het toiletgebouw van een park in Londen wordt vermoord. Dat heeft de schrijfster ontzettend knap gedaan. Ik weet niet of ze zelf een groot verlies heeft geleden, maar haar gevoelens zijn levensecht en de ontwikkeling in haar leven, na de vondst van haar zus, maken dat je je ontzettend snel met haar identificeert. Natuurlijk schrijft ze in de ik-vorm, het kan niet anders! Zo ben ik als lezer de zus, die de ontdekkingstocht doet.