In Zoete zee worstelt Izak Boon met het geheim van zijn leven. Als jonge matroos voer hij op een viskotter, die in een storm bijna is vergaan. Zijn vader en zijn broer geven hem de schuld van het ongeluk. Hij mag niet meer meevaren. Hij verlaat niet alleen het familiebedrijf, maar ook het dorp en de kerk. Als Izak later probeert te achterhalen waarom, stuit hij op een stevige geloofsgemeenschap, die het verleden liever laat rusten.

Nachtmotet speelt zich af in een bejaardentehuis, of chiquer in Villa Bethel. Misschien is het er ook wel luxer, want de lezer ziet niet meer dan één gang met wat kamers en een huiskamer met maar een handjevol bewoners en één vaste hulp voor de verzorging. Het is meer de eerste zin van het verhaal: “In de week na haar negentigste verjaardag wordt Hannie Havergort opgeborgen in Villa Bethel”, die bij mij de associatie oproept van een onpersoonlijk grijs gebouw. Hoewel Hannie er alles aan doet om kleur in het leven te blijven zien; ze verzorgt de plantjes in haar vensterbank, door er dagelijks de dode blaadjes uit te trekken.