Annemiek van Kessel, zelf een laatbloeier, heeft zich verdiept in het fenomeen dat mensen pas later in hun leven helemaal tot bloei komen. Ze deelt haar verhalen op in vier speerpunten. De eerste is beschrijven wat laatbloeien precies inhoudt. Annemiek zegt dat ze ervan overtuigd is dat we allemaal ons voordeel kunnen doen met het ontplooien van onszelf in ons eigen tempo, op een manier die bij ons past. Direct daaraan koppelt ze de behoefte aan zingeving. Ze werkt definities of vragen over wat een laatbloeier is, goed uit en vertelt veel verhalen van mensen die een laatbloeier waren of zijn. Daarna definieert ze het karakter van een laatbloeier, ze wijken af van het gemiddelde en zijn daarbij eigenzinnig; ze hebben doorzettingsvermogen en getuigen van een passie voor iets; ze blijven leren omdat ze nieuwsgierig zijn en hebben veerkracht omdat ze veel afwijzing hebben ervaren. In het derde deel schrijft ze over wat mensen tegenhoudt om te gaan bloeien en in het vierde deel stimuleert ze mensen om een laatbloeier te worden. “Bij twijfel, moet je het echt gaan doen!”.
Dit boek is onderhoudend en informatief. Het geeft herkenning en eye-openers. En voor alles is het bemoedigend om niet op te geven wanneer je in je hart voelt dat je nog niet in je bestemming leeft. De schrijfster levert een grote bronnenlijst over dit onderwerp aan het eind van haar verhaal en tussendoor vertelt ze ook iets over zichzelf en haar eigen problemen om in haar bestemming te gaan functioneren. Natuurlijk kun je de schuld van het laatbloeien niet bij een enkele oorzaak vinden, maar wat ik sterk vind is dat ze de vinger bij een zere plek legt: het Nederlandse onderwijssysteem en de houding en uitspraken van leerkrachten. Ministers van onderwijs en leerkrachten zouden dit boek zeker moeten lezen en hun krachten meer moeten geven om de belemmerende systemen te veranderen in stimulerende en bemoedigende leerwegen. Dat zou al een stuk helpen om kinderen op hun eigen tempo zich te kunnen laten ontwikkelen zonder dit nu direct leervoorsprongen of leerachterstanden te noemen. Mooi geanalyseerd en goed verwoord om anders te kijken naar mensen om ons heen en (onderwijs) systemen in ons land. Een goed boek!
Geef een reactie