Boekenmening

Jezus, de hoop van alle volken. Hij leeft en wil maar één ding: jouw gewonde hart vullen met zijn helende liefde. Dan word je net als ik een miracle child. Dit vertelt Tamara El-Mohasel aan het eind van haar biografie, opgeschreven door ghostwriter Theo Veldhuis. Ze wil niets liever dan mensen over Jezus vertellen en wat de wonderen zijn die in haar leven door Jezus zijn gedaan. De voorplaat laat haar eenzaamheid als kind zien en de titel belooft niks goeds. En naarmate je bladzijde na bladzijde leest van de verwerping die deze vrouw al van ver voor haar geboorte heeft geleden, snap je er niks van hoe dat ooit in orde kan komen. Alles in haar leven is niet goed, ontwrichtend, verscheurend, hartverscheurend.

Een reeks van foute feiten laten je als lezer beseffen dat dit verhaal is als een brief die in tienduizend snippers is verscheurd. Hij lijkt nooit meer aan elkaar geplakt te kunnen worden om verstuurd te kunnen worden. En dat is ook haar eigen conclusie.

Maar net als Tamara een eind aan haar leven wil maken, gebeurt het onverwachte. Ze zit tegen wil en dank in een kerk en luistert naar een preek over de uitruil van jouw zonden en gebrokenheid tegen Gods liefde die plaatsvindt aan het kruis van Jezus. Ze is zo kapot dat ze alleen maar denkt: Als U dan echt bestaat, moet U dat nu laten zien. Het is dit of de dood.

Het eerste verschil dat ze merkt na de ontmoeting met Gods liefde is dat ze constateert dat het leven haar vroeger overkwam en dat ze nu ineens de vrijheid heeft om te kiezen. Toch ligt er een lange weg voor haar waarin ze hulp nodig heeft om de trauma’s en wonden te kunnen verwerken en te laten helen.

En ja, ze maakt nog grote fouten doordat de ingesleten patronen niet zomaar zijn veranderd, de wonden niet zomaar zijn geheeld. Maar stap voor stap, gelukkig met hulp van goede mensen om haar heen, maakt ze gezonde keuzes en stelt ze gezonde grenzen naar de mensen die haar al zolang verkeerd hebben behandeld.

Bijzonder in haar levensverhaal is haar sterke wil om ieder mens om haar heen te vergeven en te zegenen. Ze leert door deze houding een aantal lessen van God, Die haar altijd ondersteunt met nieuwe inzichten en helpende mensen.

Wat het meest bij mij naar binnenkomt is een zin als ze over haar relatie met God schrijft die ze met haar oude gedachtepatronen probeert vorm te geven: Ik moet ervoor zorgen dat God van me blijft houden en me niet in de steek laat. Het houdt me een spiegel voor. Is dit niet wat we allemaal als bevrijde kinderen van God doen: Niet beseffen dat Hij ons werkelijk heeft vrijgemaakt en werkelijk zielsveel van ons houdt en ons wil helpen om onze oude patronen in te ruilen voor een nieuwe relatie met God waar we mogen genieten en niets meer moeten van onszelf en andere mensen? De ruil die Jezus aan het kruis heeft volbracht is volmaakt en klaar.

Het boek doet soms wat documentaire-achtig en onderkoeld aan. Hoewel het in de ik-vorm is geschreven, voelt het vertelde alsof het verderop in de straat gebeurt. Toch kon ik het verhaal niet snel wegleggen. Omdat ik wil lezen over de hoop die in haar groeit. Met die hoop, groeit ook de wijsheid om met mensen die over haar grenzen willen gaan, om te gaan. Dat is een jarenlang proces en hier op een paar bladzijden beschreven.

Het En zij leeft nog lang en gelukkig krijgt vorm als haar man zich bekeert tot God en ook hij in een proces van verandering komt. Dan vindt Tamara de stabiliteit om haar passies te combineren door in een een-op-een contact een goede kapster te zijn die het evangelie deelt met haar klant op een mooie en warme manier, als het gesprek daar ruimte voor geeft.