Boekenmening

De Nederlander van Surinaamse afkomst Max Sabajo groeit op als een kansarme jongere. Thuis is het niet veilig, en op straat ontmoet hij al heel jong tieners die zich met criminele zaken bezighouden. Sabajo schreef met de hulp van een journalist van CVandaag zijn levensverhaal op. Als je dat leest, begrijp je dat jongeren als hij op het verkeerde spoor belanden, ook al houden ze hun eigen verantwoordelijkheid. De schrijver maakt op heel veel terreinen een behoorlijke puinhoop van zijn leven. Hij zakt steeds verder weg in het moeras van de misdaad, o.a. in drugs- en wapenhandel. Ook zijn relaties met vrouwen zijn problematisch, en de vier kinderen die hij krijgt, hebben in hem bepaald geen betrouwbare vader.

Een dieptepunt vindt plaats als Max per ongeluk een criminele ‘vriend’ neerschiet. Die raakt zeer zwaar gewond. Als hij was overleden, zou Max waarschijnlijk voor jaren achter de tralies zijn beland. Nu loopt het in eerste instantie met een sisser af.

Later belandt hij echter toch in de gevangenis, maar voor kortere tijd. Iets dat eerder goed dan slecht blijkt. Inmiddels zoekt Max zijn heil bij een christelijke kerk. Hij ziet in dat hij een zondig leven heeft geleid en wil zich voortaan door Jezus laten leiden. Het boek eindigt daarom hoopvol.

Minpunten

Er zijn best veel vergelijkbare boeken verschenen. Een daarvan is ‘Ik zal nooit meer huilen’ van Nicci Cruz. Max Sabajo heeft daar veel aan. Voor lezers die vaak dit soort boeken lezen, zou er een bepaalde gewenning kunnen optreden, maar ik had daar geen last van. Ik las dit vlot geschreven verhaal in een paar uur uit, en met genoegen.

Pluspunten

Dit soort boeken maken duidelijk voor wie de vergevende kracht van Jezus Christus de meeste waarde heeft. Namelijk voor mensen die zichzelf niet goed maar slecht vinden, en die voelen dat ze gered moeten worden, omdat het anders niet goed met hen afloopt.

Toen Jezus op aarde was, hielden veel godsdienstige mensen afstand, maar kwamen zondaren en prostituees naar hem toe.