Boekenmening

Komt een vrouw bij de h@cker

“Je bent uniek, zorg ervoor dat het zo blijft”, besluit Maria Genova haar boek over cybercriminaliteit. In het boek legt ze uit hoe makkelijk het is voor hackers om binnen te komen. Daarom is het zaak om jezelf te informeren hoe jij je identiteit en je computers het beste kunt beveiligen tegen inbraak en identiteitsfraude. Want het is geen pretje om opeens met torenhoge rekeningen geconfronteerd te worden omdat iemand op jouw naam online allerlei spullen bestelt of geld wegsluist van jouw rekening naar die van hem of haar ergens op een plekje van de wereld.

Maria schrijft heel toegankelijk, elke digibeet kan volgen waar ze het over heeft. Soms lijken de meldingen in je mailbox of de berichtjes via Facebook echt van een vertrouwde instantie of van een vriend of vriendin, maar zij zijn het niet en de ellende begint zodra je klikt. Dan zit de hacker op jouw computer en verstuurt hij uit jouw naam allerlei berichtjes naar mensen die jou vertrouwen en er geen weet hebben dat ze met een hacker van doen hebben.

Elke dag worden ruim 500 Nederlanders slachtoffer van identiteitsfraude. Dit schokkende cijfer komt uit een recent onderzoek van het Centraal Bureau voor de Statistiek. Identiteitsfraude is de snelst groeiende vorm van misdaad. Al zoveel mensen hebben grote financiële problemen gekregen of zelfs in de gevangenis gezeten, of geen kans meer op een baan of een hypotheek omdat hun identiteit door mensen is misbruikt. Het kan je zomaar overkomen.

Maria Genova schrijft met de nodige ironie en humor. Haar aangifte bij de politie van de daden van een virtuele stalker is schrijnend genoeg om haar opmerkingen serieus te nemen. Ik raad dit boek ten stelligste aan, aan ieder die er maar voor open staat. Een garagedeur met een slot erop zal minder snel worden geprobeerd dan een garagedeur zonder slot door de insluiper. Dus: laat je informeren en tref maatregelen.

Het napalmmeisje

Kim Phuc woont in Trang Bang in Vietnam. Tot de fatale zomer van 1972 leidt ze een gelukkig leven met haar familie en haar beste vriendinnetje Hanh. Als ze met haar familie het huis uit moeten vluchten voor het oorlogsgeweld, vluchten ze naar de tempel waar het caodaïsme wordt aangehangen. Kim is heel erg toegewijd aan deze religie.Dan moeten ze de tempel uitvluchten en wordt Kim geraakt door een napalmbom. Het vuur verteert haar kleding en veroorzaakt vreselijke brandwonden op haar nek, rug en linkerarm. De fotograaf die de foto maakt die de hele wereld over is gegaan, schiet te hulp en redt haar leven.

Het lijkt erop dat Kim het niet zal redden maar ze overleeft het wel. Er volgt een lange weg van herstel. Als Kim eindelijk uit het ziekenhuis komt, verwacht ze dat ze weer met Hanh kan spelen, maar als Hanh Kim ziet, wil ze niet dichterbij komen. De vriendschap is over omdat Kim onder de littekens zit. Het feit dat ze anders is, doet vreselijk veel pijn. Ze denkt dat niemand meer van haar kan houden.

Kims verhaal wordt uitgebuit door de overheid en ze moet op de meest ongelegen momenten komen opdraven om haar verhaal te doen. Hierdoor kan ze haar studie niet afmaken. Intussen ontmoet ze Anh, een neef van haar zus die assistent-predikant is. Even daarvoor had Kim in de bibliotheek het nieuwe testament gevonden en erin gelezen. Er kwamen vragen in haar op en die stelt ze aan de neef. Ze gaat naar de kerk. Ze wordt gekweld door pijn aan haar huid en in haar ziel. Ze roept tot God en vraagt Hem een teken.
Ze komt tot geloof.

Een heel indrukwekkende biografie over het oorlogsleed van Kim Phuc, haar innerlijke strijd, lichamelijke pijn en keus voor Jezus. Via Cuba is ze gevlucht naar Canada waar ze nog steeds woont met haar man en twee zonen. Heel bijzonder, want er was haar gezegd dat ze geen kinderen zou kunnen krijgen. Ze is meermalen gelauwerd voor haar inzet voor wereldvrede en verzoening en ontving zes eredoctoraten voor haar werk om jonge oorlogsslachtoffers wereldwijd te ondersteunen.

Anders mooi – leven met Pippa

In Anders mooi beschrijft Marlies Kieft boeiend over haar leven als moeder van Pippa. Pippa is geboren als oudste in hun gezin met het syndroom van Down. Maar Pippa is meer en dat spat van de bladzijden. In tien hoofdstukken komen hoogte- en dieptepunten van hun leven voorbij. Aan het eind van het boek is hun dochter bijna 16 en dat geeft Marlies Kieft een gelegenheid om zelfs iets over loslaten (of anders vasthouden) te kunnen opschrijven.

Anders mooi laat duidelijk zien dat het krijgen van een kind met Down niet alleen een leven van uitersten is, niet alleen verrijkend of ontzettend zwaar. Er is veel grijs. Een oprechte ontdekkingstocht, soms een worsteling, zoeken naar de juiste woorden om in balans te komen (of te blijven). Marlies is heel open over hoe welkom Pippa is in hun gezin, maar dat verdriet en verschillende verwerking hun relatie onder druk heeft gezet. Edwin en Marlies zoeken hulp en al is dat geen succes, ze krijgen elkaar toch terug. Later krijgen ze nog twee kinderen, die hun bijdrage leveren aan het verhaal. Soms in contrast met Pippa, maar vaker samen met Pippa. Het is bijzonder om terug te lezen hoe verschillend mensen op Pippa reageren en dat sommige adviezen en dichtregels pas later landen.

Marlies kan het allemaal in haar verhaal gebruiken en daarmee wordt het een doorleefd, wijs verhaal. Pippa maakt Marlies kwetsbaarder maar ook sterker, onder meer in het voor zichzelf opkomen. Dat maakt het een inspirerend boek om te lezen, juist als je het gevoel hebt dat je zelf verliest als het leven anders gaat dan verwacht. De inspiratie zit vooral in de kracht van de relatie tot de medemens. Edwin en Marlies organiseren voor Pippa wel een doop, maar dat is meer een eigen ritueel om haar welkom te heten in hun leven. Als later hun jongste zoon filosofisch stelt dat God wel in de hemel zal wonen omdat Hij zo veel liefde heeft omdat het niet past op aarde, geeft de reactie van Marlies wel weer hoe ze in het leven staan: “Misschien zijn wij wel allemaal kleine stukjes van die liefde.”

Het geluk van gewone dagen

Olivia (liever Livvy) wordt in het begin van het verhaal uitgehuwelijkt aan een boer in Colorado. We leven dan in 1944. Haar vader heeft sinds het moment dat ze erachter kwam dat ze zwanger was van een soldaat niet meer met haar gesproken en dit samen met een dominee geregeld. Livvy is echter een heel ontwikkeld meisje dat zich dodelijk verveelt op de eenzame boerderij van Ray. Ray is overdag druk op het land en zij wil meer doen met haar leven dan deze hier slijten. Voor ze zwanger werd was ze bezig om te gaan studeren, ze had grootse plannen voor reizen. De oorlog gooide roet in het eten Ze heeft veel interesse in de geschiedenis en als afleiding gaat ze zich verdiepen in het verleden van Ray’s familie. Hoe zijn zij hier ooit terecht gekomen en hoe hebben ze zich als pioniers gered? Wat is er precies gebeurd met de broer van Ray?

Livvy vertelt ook hoe ze in aanraking kwam met de familie van Ray, en daar weer warmte en geluk vond wat ze thuis was kwijtgeraakt. Ook de relatie met Ray groeit langzaam maar gestaag. Ze houdt echter steeds vast aan het idee dat het een verstandshuwelijk is en dat er geen ruimte is voor liefde. Door Ray’s liefde en doorzettingsvermogen lijken ze het te overleven zo samen. Ze heeft ondertussen 2 Japans-Amerikaanse zussen en hun familie leren kennen en onderneemt leuke uitstapjes met hen. Ze leert de familie en het leven in het krijgsgevangenenkamp kennen en hecht veel waarde aan deze nieuwe vriendinnen. Totdat ze er misbruik van maken. Ik was dit gedeelte in de beschrijving alweer vergeten want het gebeurt vrij laat in het verhaal. Het ongeloof, de woede en het verdriet zijn zo mooi beschreven, ik voelde het zelf. Gelukkig komen Ray en Livvy wel nader tot elkaar zodat ze niet helemaal alleen is.

Livvy schrijft dit verhaal als ze oud is en op deze dagen terugkijkt. Ann Howard Creel heeft hier een hele warme en bijzondere schrijfstijl laten zien. Het is echt een boek om mee op de bank te kruipen en jezelf in te verliezen. Ik leerde een nieuw onderdeel van de Tweede Wereldoorlog kennen, de kampen voor Japanse Amerikanen en de gevolgen van Pearl Harbour. Ik was mij er nooit zo bewust van dat de geallieerden ook families achterlieten, dat Amerika ook veel verliezen heeft geleden en de gevolgen daarvan voor de boeren. Voor mij een verrijking in mijn kennis van geschiedenis en ook een ontdekking dat gearrangeerde huwelijken niet altijd slecht aflopen. Als er maar liefde en geduld is dan kom je een heel eind. De titel “Het geluk van gewone dagen” geeft de kern van dit verhaal weer. Het is een hele mooie roman met ruimte voor persoonlijke gevoelens en een flinke dosis geschiedenis.

Een basis over de grens

OORLOG BRENGT MENSEN BIJ DE KERN VAN HET BESTAAN.

‘Zij die in oorlog zijn met anderen, zijn niet in vrede met zichzelf,’ schreef William Hazlitt. Stel mensen bloot aan de verschrikkingen van een guerrillastrijd en zie hoe het dunne vernis van de beschaving al snel dreigt te verdwijnen.

In dit nieuwe en tegelijk oude boek van Louis Kruger (het verscheen al in 1984 in het Zuid-Afrikaans) neemt de schrijver ons mee op een militaire operatie, die plaatsvindt tijdens de Rhodesische oorlog, in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Zeven soldaten van het Rhodesische leger trekken de grens met Mozambique over met de opdracht om verschillende doelen aan te vallen, waaronder een belangrijke basis van de communistische vrijheidsbeweging Frelimo. Zeven mannen met verschillende achtergronden en karakters, onder bevel van de ervaren Stanley.

Als Stanley, de eerste verteller van het verhaal, tijdens een gevecht om het leven komt, wordt besloten om zijn lichaam mee te nemen. Maar niet iedereen staat daarachter, en dat veroorzaakt spanningen. De door geweld en vernietiging geobsedeerde Konrad, die de leiding van de groep min of meer overneemt, komt gaandeweg tegenover de gelovige, getormenteerde Louch te staan. Voor Louch is het meenemen van het lijk letterlijk van levensbelang. Hij gelooft dat hij de tocht niet zal overleven als hij het lichaam achterlaat. De vreselijke tocht vergt het uiterste van de mannen. Voortdurend raken ze in gevecht met de strijders die hen achtervolgen, en daarnaast hebben ze stuk voor stuk een gevecht met zichzelf te voeren.

Met open armen

Saskia Schouten

Deze aangrijpende roman is gebaseerd op een ware gebeurtenis.

Jordan raakt verbitterd en keert God de rug toe. De reden is dat hij zijn moeder verloor op jonge leeftijd. Zijn zusje en hij werden elk in een ander pleeggezin geplaatst. Tevergeefs zoekt Jordan jarenlang naar haar maar zonder resultaat. Als volwassene zit hij vol woede en hij spant een rechtszaak aan om het Christusbeeld uit het dorp van zijn jeugd te laten verwijderen.

Faith, een jeugdvriendin van Jordan, wil het beeld absoluut behouden. Ze krijgt de inwoners achter zich, men wil het meer dan honderdjarige beeld behouden. Zo komt Faith tegenover Jordan te staan. Ze worden zich beiden bewust van hun liefde voor elkaar maar Jordan beseft terdege dat hij geen relatie met Faith hoeft te beginnen omdat zij in God gelooft.

Dit is een van de aangrijpendste romans die ik van deze auteur heb gelezen. Behalve de rechtszaak komt er nog veel meer aan de orde. Bijzonder is het om te lezen hoe Jordan zijn zus en zijn geloof terugvindt. De auteur heeft dat heel realistisch en aangrijpend beschreven.

Storend om te lezen is dat er vaak ‘hen’ staat als het ‘hun’ moet zijn. Fout van de vertaler of redacteur.

Frea Kroese

Het zou bij ons kunnen gaan om het openlijk dragen van een kruisje in een bepaalde functie. In Amerika gaat het vaak om het zoeken van de grenzen tussen kerk en staat in scholen en de openbare ruimte. De openbare ruimte is van de staat en er kunnen in Amerika rechtszaken gevoerd worden over tekenen van religie in die openbare ruimte.

Met open armen gaat over een Christusbeeld in een kleine stad. Een advocaat van een bureau dat graag zaken tegen christelijke uitingen in de openbare ruimte voert, het UUR, bedenkt een aanklacht tegen de stad waarin hij is opgegroeid. Deze zaak groeit uit tot een politieke hefboom.

Jordan Riley gelooft niet in God, zo lijkt op het eerste gezicht. Maar waarom dan die felheid tegen alles wat met God te maken heeft? De zaak die hij aanspant vindt zijn wortels in zijn teleurstellingen en verdriet in zijn jeugd opgelopen. Alleen is hij zich dat niet zo bewust, totdat hij ontdekt dat zijn vroegere jeugdvriendin in deze zaak lijnrecht tegenover hem komt te staan.

Faith Evans wordt in het proces om op te komen voor het Christusbeeld in de stad, op de proef gesteld. Heeft ze het ervoor over om haar baan zelfs te verliezen, ten behoeve van het principe van vrijheid van godsdienst?

Dit verhaal van Karen Kingsbury bevat wat ongeloofwaardigheden en wordt wat traag door steeds dezelfde herinneringen verder uit te diepen. Toch blijft het lezenswaardig, omdat we ons allemaal kunnen identificeren met de strijd die in de harten van de hoofdpersonen plaatsvindt. In hoeverre zullen wij opstaan voor onze God?

Het verhaal is pure fictie, maar de zaak in kwestie heeft werkelijk plaatsgevonden.

Je brein de baas

In de afgelopen jaren zijn er verschillende bestsellers over het functioneren van onze hersenen verschenen. Daarvan is ‘Wij zijn ons brein’ van Dick Swaab de bekendste. Zowel Swaab, maar ook een wetenschapper als Victor Lamme, met zijn ‘De vrije wil bestaat niet’, hebben de nodige beroering teweeggebracht met hun bewering dat wij mensen eigenlijk geen beslissingen nemen, maar dat onze hersenen dat voor ons doen. Hersenen die ons vervolgens de illusie geven dat ons ‘ik’ (wat dat ook moge zijn) aan het roer staat. Ze doen dit met argumenten die, zeker op het eerste gezicht, behoorlijk overtuigend overkomen. Zelf las ik eerder het boek van Lamme, en dat heeft me behoorlijk aan het denken gezet.

De opvattingen van neurologen als Swaab en Lamme zijn echter zeker niet onomstreden. Er zijn andere wetenschappers die hun opstelling veel te absoluut vinden en één van hen is de Groninger hoogleraar cognitieve neuropsychiatrie André Aleman.

In ‘het brein de baas’ verdedigt hij de stelling dat we wel echt kunnen kiezen. Dat doet hij door een aantal experimenten die voor de opvattingen van Swaab en Lamme pleiten, onder de loep te nemen. En dan blijken ze veel minder overtuigend dan je in eerste instantie zou vermoeden. Daarnaast heeft hij andere argumenten om aan te tonen dat het onderbewuste niet allesbepalend is voor ons handelen. En hij toont aan dat we dat onderbewuste heel goed kunnen beïnvloeden door het maken van bewuste keuzes. Uitgebreid gaat hij in dit verband in op de resultaten van mindfulness. Boeiend!

84 namen

De achttienjarige Naomi Wijsman leert over de geschiedenis van het westerse denken en ze begint steeds duidelijker raakvlakken te ontdekken met haar eigen gedachten en emoties. Ze is een adoptiekind en wordt door haar Haítiaanse uiterlijk steeds bepaald bij haar eigen vragen over identiteit, het belang van haar naam en de manier waarop ze met haar emoties omgaat – al die kwesties blijken wonderwel aan te sluiten bij vraagstukken waarover filosofen zich hebben gebogen. Alleen die ene grote dreiging in Naomi's leven, de reeks vreemde ongelukken die haar collega's bij aardewerkfabriek Warchums Steengoed treft, zal de filosofie ook daarop meer licht kunnen werpen?

Alle oneven hoofdstukken hebben namen in de titel uit het leven van Naomi en alle even hoofdstukken hebben namen in de titel van filosofen uit de hele geschiedenis, behalve die van hoofdstuk 26, want in dat hoofdstuk doet Naomi een bijzondere ontdekking, waardoor haar filosofielessen opeens alles te maken hebben met haar werksituatie.

"84 Namen" is met recht een speurdersroman en een filosofiegeschiedenis in één en tegelijkertijd een boek over de zoektocht naar identiteit en waarden en normen van Naomi. Het is een uitgelezen achtergrondboek voor middelbare scholieren met filosofie in hun pakket en een aanrader voor iedereen die zich wijsgerige basiskennis wil eigen maken. Plato en Aristoteles, Seneca en Augustinus, Descartes en Spinoza, de ideeën van deze en andere kopstukken van de westerse filosofie worden helder en speels naar voren gebracht.

Volg mij

Dit miniboekje bevat een rijke inhoud. In slechts 75 kleine bladzijdes wordt het evangelie uitgelegd aan mensen (jongeren) die het niet kennen. Een groot deel bestaat uit Bijbelteksten die op een moderne manier verwoord worden. Heel mooi uitgezocht en erg duidelijk.

Wat Arie de Ruiter rond de Bijbelteksten uitlegt is beslist Bijbels te noemen. Hij gaat heel de Bijbel door, van Schepping tot Openbaring. Natuurlijk staat het kruis van Christus centraal. Het taalgebruik is niet extreem populair, dat vind ik een pluspunt; het is helder en duidelijk, ook voor de doelgroep jongeren.

Mooi vond ik het hoofdstuk: Wat dat nu nodig? Een vraag waar veel mensen mee zitten. Waarom moest Jezus sterven? Had dat niet anders gekund? Arie geeft een concrete uitleg. Hij gebruikt de term: ‘God is boos.’ Dat is wel wat zwak uitgedrukt, maar ik begrijp dat het moeilijk te verwoorden is.

Eén ding is jammer. Een aantal keren wordt gesproken over ‘het koninkrijk van God.’ Dit wordt ook aangeduid als De Nieuwe Wereldorde. Dat is echter een term voor de antichristelijke wereldregering die nagestreefd wordt door wereldleiders. Een orde die de macht moet krijgen te heersen over alle landen en regeringen. Het tegenovergestelde dus van het Koninkrijk van God.

Alles bij elkaar een mooi boekje. Wel blijft bij mij de vraag hangen: hoe komt dit bij de doelgroep? Wie gaat het verspreiden? Want ik denk niet dat iemand van de doelgroep het bij een boekhandel gaat kopen. Ik hoop van harte dat het zijn weg gaat vinden naar nieuwsgierige jongeren.

Contact!

Dit is een zelfstandig te lezen vervolg op ‘Controle’.

Emma zit vier jaar vast voor een zwaar vergrijp. Ze praat met bijna niemand, ze wordt gepest door medegevangenen. Met Fatima heeft ze wel goed contact. Emma krijgt alleen maar bezoek van Renate, haar vroegere secretaresse. Van haar krijgt ze te horen dat haar kinderen haar niet meer willen zien. Annabel en Sven wonen bij hun vader, Emma’s ex Thijs. Ze heeft ook geen contact meer met haar moeder en haar zus. Haar proefverlof brengt ze door bij Renate. Ze moet heel erg wennen aan het leven buiten de gevangenismuren. Als ze vrij komt, kan ze een flatje huren en krijgt ze eindelijk haar kinderen weer te zien. Maar dan blijkt dat Renate een niet zo fraaie rol heeft gespeeld.

In deze psychologische roman wordt de harde, rauwe werkelijkheid van het leven in een gevangenis goed weergegeven. Zo zelfs, dat ik met de gedachte speelde om niet meer verder te lezen, zo deprimerend vond ik het. Maar ik wilde natuurlijk wel weten hoe het af zou lopen. Het traject naar Emma’s vrijlating, het hernieuwde contact met haar zus en kinderen, is bijzonder om te lezen.

Helaas komt er een vloek in voor en wat schuttingtaal. Veel overmatig spatiegebruik en waar wel spaties moeten, staan ze niet. Een betere redactie voor het derde deel is aan te bevelen.

18079

Recensie

Jouw waardering

18078

Recensie

Jouw waardering

18077

Recensie

Jouw waardering

18076

Recensie

Jouw waardering

18075

Recensie

Jouw waardering

18074

Recensie

Jouw waardering

18073

Recensie

Jouw waardering

18072

Recensie

Jouw waardering

18071

Recensie

Jouw waardering

18070

Recensie

Jouw waardering