Boekenmening

Vier jonge mannen ontmoeten elkaar op Paaspop. Op de een of andere manier klikt het terwijl ze totaal verschillende achtergronden hebben. Doordat ze uitwisselen waar ze tot op dat moment van genoten hebben op Paaspop komen ze op een oneliner van een van de cabaretiers: “Je verdiende loon krijgen is iets wat we altijd bij een ander gebruiken maar vrijwel nooit bij onszelf.” En hiermee zitten ze direct in de praktijk van denk- en gedragspatronen en wereldbeelden. Die zijn totaal verschillend. Rachid heeft een islamitische achtergrond, Karl een thuisachtergrond met veel verdriet en gemis, Lucas en Vincent studeren allebei. De een communicatie en de ander psychologie. Ze spreken met elkaar af en gaan naar een voetbalwedstrijd of een avondje kroeg. Dan komt iemand op het idee om naar aanleiding van de gesprekken die ze hebben levensvragen op kaartjes te schrijven en die onder elkaar te verdelen en bij elkaar te komen om samen gezelligheid te ervaren en ook om die vragen te bespreken. Intussen zijn er ook wat meiden die zich bij de groep aansluiten. Zij zorgen voor een heel eigen dynamiek in de groep.

Het is echt lovenswaardig hoe de auteur dit verhaal op poten heeft gezet en het gesprek en de denkwijzen van de jongeren naar voren laat komen in hun natuurlijke leven en ontwikkeling en ook tegelijkertijd laat zien dat je elkaar vormt door zulke gesprekken te voeren. Je wordt er volwassen door en leert je eigen mening vormen.

Wat wel duidelijk is, is dat het verhaal vanuit een wereldbeeld geschreven is waar evolutie en een boeddhistisch of holistisch wereldbeeld uitgangspunt zijn.

Sommige gedachten of woorden zijn daarom logisch of juist prikkelend. Rachid zegt dat ‘ieder mens de neiging heeft van het goede pad af te dwalen.’ En in dit geval bedoelt hij dan dat je soms slechte dingen doet die ervoor zorgen dat het nog maar de vraag is of je na je dood wel goed terecht komt. Het algemene idee is dat als je maar goed je best doet en goede daden doet, je een toegangskaartje naar een fijn hiernamaals verdient. Tenminste, dat had Vincent ook van de kerk begrepen. Lucas noemt Rachids geloof dan ook terecht religie. En een keer zegt iemand, dat twee mensen door de ‘Voorzienigheid’ bij elkaar gebracht zijn. Overigens wordt dit niet door hem uitgelegd.

Er komen mooie onderwerpen aan de orde: de vaderwond, de onbereikbaarheid van mensen aan de rand van de samenleving, hoe ga je om met verslavende middelen, hoe ga je om met verdriet en lijden, de leegte die gevoeld wordt in het eigen hart.

Christelijke ouders en jeugdleiders zouden van dit boek veel kunnen leren over de vragen in onze tijd. Christelijke auteurs zouden van dit verhaal kunnen leren dat het goed te doen is om deze vragen in hun verhalen aan de orde te stellen op een mooie en natuurlijke manier.

Wat ik mis is iemand die eveneens in zijn of haar leven onderweg is en dezelfde vragen heeft en tegelijkertijd de liefde persoonlijk kent. Iemand die een relatie heeft met de Schepper van alle leven. Die weet wat de Bijbel zegt en dat van harte heeft aangenomen. Ik mis die Bijbelse en dieper gaande wijsheid.

Soms is een van de jongeren te wereldwijs en is er te veel uitleg. Soms is er te weinig uitwerking van wat iemand bedoelt.

Het woord ziel wordt veel gebruikt, maar niet echt of vaag gedefinieerd als een universeel bewustzijn. Het woord geest wordt een enkele keer aan het eind gebruikt en dan nog in verband met de eerder genoemde leegte. Hier blijkt de enorme afstand tussen de vooronderstellingen waaruit dit boek geschreven is en de Bijbels bedoelde relatie van de mens met God.

Twee leden van de groep krijgen een romantische relatie. Het wordt leuk en romantisch beschreven maar ik mis dat de verantwoordelijkheid ten opzichte van seks hebben en de gevolgen ervan, niet door deze jonge mensen wordt besproken met elkaar. De vrijheid die zij nemen wordt romantisch beschreven, maar het is een valse vrijheid als je ook niet hierbij het volwassen worden van de jongelui meeneemt.