In Anders mooi beschrijft Marlies Kieft boeiend over haar leven als moeder van Pippa. Pippa is geboren als oudste in hun gezin met het syndroom van Down. Maar Pippa is meer en dat spat van de bladzijden. In tien hoofdstukken komen hoogte- en dieptepunten van hun leven voorbij. Aan het eind van het boek is hun dochter bijna 16 en dat geeft Marlies Kieft een gelegenheid om zelfs iets over loslaten (of anders vasthouden) te kunnen opschrijven.
Anders mooi laat duidelijk zien dat het krijgen van een kind met Down niet alleen een leven van uitersten is, niet alleen verrijkend of ontzettend zwaar. Er is veel grijs. Een oprechte ontdekkingstocht, soms een worsteling, zoeken naar de juiste woorden om in balans te komen (of te blijven). Marlies is heel open over hoe welkom Pippa is in hun gezin, maar dat verdriet en verschillende verwerking hun relatie onder druk heeft gezet. Edwin en Marlies zoeken hulp en al is dat geen succes, ze krijgen elkaar toch terug. Later krijgen ze nog twee kinderen, die hun bijdrage leveren aan het verhaal. Soms in contrast met Pippa, maar vaker samen met Pippa. Het is bijzonder om terug te lezen hoe verschillend mensen op Pippa reageren en dat sommige adviezen en dichtregels pas later landen.
Marlies kan het allemaal in haar verhaal gebruiken en daarmee wordt het een doorleefd, wijs verhaal. Pippa maakt Marlies kwetsbaarder maar ook sterker, onder meer in het voor zichzelf opkomen. Dat maakt het een inspirerend boek om te lezen, juist als je het gevoel hebt dat je zelf verliest als het leven anders gaat dan verwacht. De inspiratie zit vooral in de kracht van de relatie tot de medemens. Edwin en Marlies organiseren voor Pippa wel een doop, maar dat is meer een eigen ritueel om haar welkom te heten in hun leven. Als later hun jongste zoon filosofisch stelt dat God wel in de hemel zal wonen omdat Hij zo veel liefde heeft omdat het niet past op aarde, geeft de reactie van Marlies wel weer hoe ze in het leven staan: “Misschien zijn wij wel allemaal kleine stukjes van die liefde.”
Geef een reactie