Als Ineke van haar vijfde kind in verwachting is, sterft het kindje voorbij halverwege de zwangerschap. Ze beschrijft wat deze gebeurtenis en de gebeurtenissen erna met haar gedaan hebben. Het is een diepe worsteling van pijn en verdriet. Zoals Ineke ergens schrijft: Je kunt nooit vergelijken, toch zal dit verdriet dat vaak onder de oppervlakte blijft in de maatschappij, herkend worden door veel moeders. Daarom zal dit boek vol pijn toch troostvol zijn voor moeders die een doodgeboren kindje hebben gekregen. Dat was iets wat nooit tot me doorgedrongen was en wat zij zo treffend verwoordt ergens in het begin.
Je moet het kind eerst ontvangen voordat je het kunt loslaten en afstaan.
Hoe ontvang je een kind dat al in de hemel is aangekomen? Deze gedachten en nog zo veel anderen, die het waard zijn om te overdenken en bij stil te staan, zeker als je iemand kent bij wie dit is overkomen of nu overkomt, helpt het in je reactie. Treffend ook hoe diep zij de aanwezigheid van de afwezigheid van dit kindje beschrijft. Dit gezin bestaat uit zeven. Toch zijn er hier op aarde zes mensen, die verdergaan zonder dit zevende gezinslid, voluit mens, een meisje, een kind dat nooit een voetstap heeft kunnen zetten op deze aarde.
Diepe rouw. En toch beschrijft Ineke in het slot een paar hoopvolle conclusies. En nee, het leven zal nooit meer zijn zoals toen, maar toch is er sprake van mooie en goede dingen, die zonder deze gebeurtenis er niet hadden kunnen zijn. Dat is dapper onder ogen gezien en verwoord en ook moedgevend voor andere mensen die worstelen met deze diepe pijn. Dit boek geeft de eigen beleving van de schrijfster. Het is een stuk van het beschreven levenspad van Ineke Marsman. Maar als jij ook zo van je sokken bent geblazen door het verlies van een kind, zal het herkenning geven.
Geef een reactie