Tine komt door het verlies van haar moeder en haar baan in een midlifecrisis terecht. Ze voelt zich slachtoffer van haar situatie. Ze heeft een te lieve man en drie kinderen die volwassen of bijna volwassen zijn. Toch is ze in het contact met haar gezin nog steeds heel erg fysiek aan het zorgen. Dat benauwt haar. Daarom gaat ze een weekje naar Noorwegen, maar verdwaalt tijdens een niet goed voorbereide wandeling. Ze schuilt in een bouwvallige hut, waar een andere wandelaar ook noodgedwongen zijn toevlucht heeft gezocht. Hij is een priester van een parochie in België. In die hut ontstaat een nauwe band tussen de twee verloren zielen. Ze blijken allebei op een bepaald punt van hun leven te staan en vinden steun en gehoor bij elkaar en ze delen leeftocht en medicijnen. Na een paar koude en angstige dagen worden ze gevonden en naar het ziekenhuis gebracht om te genezen.
Tine lijkt hierna nog meer te denken dat ze een eind moet maken aan haar situatie, maar ze heeft geen idee hoe ze haar slachtofferschap kan stoppen en ze worstelt met haar verliezen. Ze vraagt geen hulp, ze vertelt er niet over tegen haar man, maar ze voelt zich overduidelijk en steeds meer ongelukkig. Door haar zwijgen kan haar man haar niet bereiken, maar hij doet er ook niet erg veel moeite voor, behalve dan dat hij af en toe vraagt wat er nu werkelijk aan de hand is. Dit aandeel lijkt me wat onwaarschijnlijk, want na een jaar een ronduit slechte relatie met maar heel af en toe een goede dag, is haar man nog steeds even lief en begrijpend. Met haar slachtofferschap verziekt Tine de sfeer in huis voor maanden. Dat laat zijn sporen na in het gezin. Op het dieptepunt van de crisis besluit Tine naar België te gaan…
Het passief-agressieve in Tines karakter is tot aan het eind doorgezet. Er is nauwelijks bewustwording van wat zij veroorzaakt, alles draait om haar eigen worsteling met haar eigen onmacht in het aangeven van goede grenzen. Aan het eind van het boek had ik geen eind-goed-al-goed gevoel, want nu begint het pas. Hoe gaat ze er vanaf nu mee om? Gaat er nog iets veranderen in haar houding? Gaat ze werken aan een besliste doch vriendelijke houding naar haar omgeving? Of blijft ze hangen in de ik-wil-gelukkig-gemaakt-worden-modus? Gaat haar man mee veranderen of blijft hij de te lieve workaholic die ook zijn grenzen niet kan aangeven? Dit boek had een mooi verhaal kunnen bevatten, wanneer er karakterontwikkeling had plaatsgevonden. Maar dat is te weinig aanwezig.
Geef een reactie