Zinneling

Er worden twee bijzondere kinderen in Waalwijk geboren. Bijzonder omdat ze een versterkt zintuigvermogen hebben, behalve voor geur, zien, horen en voelen ze alles veel sterker dan een normaal mens. Een oude man heeft het al voorzegd tegenover de huisarts Amanda Hulands.

De kinderen worden beschermd voor de nieuwsgierige buitenwereld. Toch gebeurt het dat ze door een wetenschappelijk instituut met politieke agenda kunnen worden gekidnapt. Waarom het nodig was om de moeder van één van de jongens te vermoorden weet ik nog steeds niet goed, maar het geeft wel direct de dreiging en angst, die nodig is om de doelen van het wetenschappelijk instituut voor een deel uit te werken.
Een Koerdische arts die betrokken is bij het ‘wetenschappelijk onderzoek’ wordt als pion door de organisatie gebruikt om het hoogst mogelijke effect te scoren. Het net sluit zich ook steeds meer om Amanda, de huisarts van één van de jongens, en zij wordt eveneens ingezet voor het politieke doel op internationale schaal.

De bedoelingen worden voor de lezer maar heel traag duidelijk omdat het verhaal via verschillende verhaalperspectieven verteld wordt. Bovendien gaat er bijna van alles mis op het eind, zodat je op het verkeerde been wordt gezet. Soms is de afwijking waarmee de jongens zijn geboren een bron van vervreemding voor de lezer, zeker wanneer er allerlei ‘bovennatuurlijke’ ervaringen meekomen in het ervaren van de omgeving. Er zijn geen helden, er is geen duidelijk goed en kwaad, hoewel dat wel wordt gesuggereerd.

Omdat het boek een verhaal is waarin zowel kinderen als volwassenen een rol spelen, vind ik het knap geschreven. Ieders angst en verwachtingen hebben een andere en bij hun leeftijd en persoon passende kleur. Dat vind ik gaaf weergegeven. Clemens schept een boeiende situatie door al deze personen body en soul te geven.

Toch ontwikkelde het verhaal zich iets buiten mijn voorstellingsvermogen. De kinderen zijn hoe dan ook het kind van de rekening, want geluk ligt zeker met zo’n soort afwijking, niet voor het oprapen. Wat dat betreft is de sfeer wel weer goed getroffen, maar voor mijn idee vaak te beklemmend.
Er is in wezen geen hoop, geen uitzicht, geen werkelijk geluk. Dat mis ik een beetje.