Als gelovigen en leden van een geseculariseerde maatschappij zijn we geneigd om van alles te gaan ondernemen om onze kerk weer belangrijk te laten zijn. Want dat is wat we graag willen als mens: gezien worden, gehoord worden en iets betekenen. Maar dat houdt in de wereld in dat we daar marketingstrategieën voor hebben en die gaan toepassen. De schrijvers analyseren deze neiging en brengen ertegenin dat crises hoort bij gelovig zijn. Door crises gaan we bidden en op Gods antwoord wachten. De oorzaak is dan niet dat we vinden dat we te zwak zijn geworden of iets dat daarop lijkt, maar de motivatie om dat te doen is dat we ons op alle tijden en plaatsen op God richten, sinds dat de gemeente eendrachtig samenkwam in een bovenzaal in Jeruzalem om te bidden en te wachten. Zij stellen dat bezige mensen in een bezige kerk voor een tijdje kan werken maar uiteindelijk zal sterven. We willen geen schaalvergroting van onze gemeente maar resonantie, zeggen de schrijvers. Dat bestaat uit: Focus op God, verwachtingsvol met Hem spreken en naar Hem luisteren totdat Hij ons wil ontmoeten en met ons zal spreken. En dat zal altijd anders, uniek en verrassend zijn. We stoppen met het hebben van een gemeente en voortgaan met het zijn van de gemeente. We zijn immers bezig in het zoveelste hoofdstuk van de Handelingen van de Heilige Geest? Spanningen en crises zitten in het DNA van de kerk. Als de gemeente gehoorzaam wil zijn aan de opdracht van Jezus zal zij voortdurend in spanning leven. Het voelt meestal niet comfortabel, maar we leven! Is het je wel eens opgevallen dat in een gezin altijd spanningen zijn? Waar ze niet zijn, daar hebben de leden van het gezin niets (meer) met elkaar, daar is de gemeenschap dood. God komt naar ons toe in het lijden, in onze verlangens. God heeft zich in de geschiedenis geopenbaard aan een hoogbejaard stel dat de hoop bijna was verloren dat ze nog een kind zouden krijgen; aan een herder die een spraakgebrek had en toch een miljoen mensen zou bevrijden; een tienermeisje dat zwanger werd; en nog zo veel meer andere mensen. Het is niet te voorspellen hoe of wanneer God zich zal openbaren. Binnen de dimensie tijd wachten we op de Eeuwige om tot ons te spreken en ons richting te geven. Hij kan niet worden geprogrammeerd. Hij is niemands bezit.
De schrijvers moedigen in hun boek kerken en gemeenten aan om te experimenteren met soorten van ontmoeting om God en elkaar werkelijk beter te leren kennen. Luisteren naar Gods verhalen en elkaars verhalen, zodat God zich openbaart door die verhalen heen.
Ze laten in drie casestudies zien hoe een gemeente gezamenlijk heeft gewacht totdat zij een gezamenlijk wachtwoord hadden ontvangen. Door met dat wachtwoord gemeentebreed te werken ontstond doel en richting. Het is prachtig om deze casestudies te lezen. En natuurlijk zijn het geen verhalen van volmaakte kerken. Er gebeurt van alles en niet alles is constructief, maar de gemeenten leefden een tijd vanuit dat wachtwoord, door Gods liefde, tot Gods eer.
Geef een reactie