Vuurzee

Saskia Schouten

Sijmen en zijn zus Marije leven in de Gouden Eeuw. Sijmen kan heel goed leren maar hij heeft geen zin in school. Bovendien worden hij en Marije gepest vanwege hun rode haar.

Dan breekt de pest uit. Ze vluchten met hun ouders van Den Ilp naar Amsterdam. Daar krijgt vader Geert al snel werk als timmerman en beeldensnijder. Marije helpt haar moeder die vroedvrouw is. Dan gebeurt het verschrikkelijke, hun ouders overlijden kort na elkaar aan de pest. De buurvrouw komt met het idee om de kinderen naar een weeshuis te brengen maar daar willen Marije en Sijmen niets van weten. Ze willen naar Londen. Ze nemen het hoogst noodzakelijke mee en krijgen het voor elkaar om op een schip aan te monsteren dat naar Engeland vaart. Aan boord moeten ze hard werken en beleven ze van alles. Het blijkt dat een van de pestkoppen die ze van school kennen, het zoontje van de kapitein is. Ook hier laat hij hen niet met rust. Ze worden opgesloten maar Sijmen zou Sijmen niet zijn als hij geen vlucht zou beramen.

Marije werkt in Londen in een bakkerij. Op een nacht ruikt ze een brandlucht en dat is het begin van een niet te beschrijven nachtmerrie voor de hele stad. Een enorme vuurzee legt de stad in de as. Sijmen en Marije waarschuwen de mensen om hun huizen uit te gaan. Geholpen door de slager redden ze veel mensen. De brand duurt dagenlang. Als eindelijk het vuur geblust is, worden ze bij de koning ontboden.

Dit is een superspannend verhaal voor tieners. Het leest als een trein. Wat ik minder geschikt vind voor deze leeftijdsgroep, is hoe tot in detail beschreven wordt hoe Geert aan de pest overlijdt. Hoewel het realistisch is, vond ik het naar om te lezen.

Bijzonder is dat het verhaal begint en eindigt vanuit het perspectief van Sijmen in de ik-vorm. Als er vanuit een ander perspectief wordt geschreven, wordt de derde persoon gebruikt, maar dat is niet storend.

Diane Kooistra

Vuurzee begint in de klas van Sijmen, daar leer je deze jongen van tien jaar al snel kennen als een jongen die heel slim is. Toen waren er op scholen nog geen speciale programma’s voor. Dat is best lastig. Zijn zus Marije is ook heel slim voor haar leeftijd. Ze groeien op in een liefdevol gezin. Dan breekt de pest uit en ze worden uit hun vertrouwde omgeving verdreven. Ze komen in Amsterdam terecht waar ze direct of indirect enkele beroemde historische figuren ontmoeten.

“Die meneer die dat meike tekent?” Hij knikt met zijn hoofd richting Galgeneiland, ís Rembrandt. Dat sie ik an s’n hoed. Hij heb de Nachtwacht geschilderd.”

In Amsterdam worden ze weer voor de keuze gesteld hoe ze hun leven opnieuw op kunnen pakken en ze besluiten naar Londen te gaan. In deze stad zijn ze getuige en deelnemer van een van de grootste gebeurtenissen uit de geschiedenis die Londen voor de rest van de tijd heeft gevormd.

Met dit boek reis je terug in de tijd. Naar de Gouden Eeuw. Toen zag het leven van tieners er totaal anders uit. Dat heeft Marianne door de ogen van Sijmen en zijn zus goed beschreven. Helaas zijn pesterijen van alle eeuwen. En pandemieën ook, hierdoor is het boek weer heel erg actueel.

Hoewel hun ouders alle maatregelen in acht nemen, gebeurt toch het onvoorstelbare. En de tieners moeten heel belangrijke beslissingen nemen.

Het vermengen van gebeurtenissen uit de geschiedenisboeken en enkele namen maakt dat je dit verhaal echt in de jaren 1664-1666 kunt plaatsen. Je ruikt de geuren en je proeft de sfeer van het boek.

Gelukkig heeft Marianne er niet voor gekozen om van de twee hoofdrolspelers superhelden te maken maar gewoon echte tieners die ook eigenwijs, bang en boos kunnen zijn: kinderen die het gedrag van volwassenen, die hen zouden moeten helpen en beschermen, niet begrijpen.

Ze maakt daarbij heel duidelijk dat volwassenen anders met hun kinderen omgingen dan tegenwoordig. Ze laat ook zien dat gevoelens van kinderen echt hetzelfde kunnen zijn als van de kinderen van nu. Hierdoor zullen tieners zich goed kunnen verplaatsen in de hoofdrolspelers.

Het is een mooie mix van fictie en non-fictie en heel spannend geschreven. Sommige gebeurtenissen zijn net iets té toevallig maar prima passend in een mooi jeugdboek. Of wil de auteur vertellen dat God soms engelen op jouw pad stuurt in alle vormen en gedaantes?

Wat ik echt heel jammer vind is dat het verhaal ineens afgelopen is. Ik miste echt een epiloog met een korte vertelling van hoe het de hoofdpersonen is vergaan na alle avonturen.

Kortom een jeugdroman zoals een jeugdroman hoort te zijn, met een mix van fictie en non-fictie en een spannend verhaal.