Vijf dagen of Skye is voor alles een liefdesroman. Zij verloopt als een film volgens het vaste stramien. Ze haten elkaar, zijn tot elkaar veroordeeld, ze worden verliefd op elkaar, conflict, eind goed al goed. Het eerste element berust op een misverstand. De start van het verhaal vertelt hoe Andrea Sullivan blundert tegenover haar nieuwe opdrachtgever. Ze is net op een nare manier van de vorige opdracht weg gekomen en heeft dat nog niet helemaal verwerkt. Bovendien is ze door haar baas naar deze nieuwe opdracht gestuurd: een opdracht op het eiland Skye van Schotland, terwijl zij dacht eindelijk aan een welverdiende vakantie toe te zijn gekomen op Tahiti.
James MacDonald, de nieuwe opdrachtgever, is een beroemde kok, die het helemaal gemaakt heeft en bovendien uit een rijke Schotse familie komt. Een van zijn hotels heeft een opknapbeurt nodig en daarom is het bedrijf, waar Andrea werkt, ingehuurd. Ze is een uitstekend binnenhotelarchitecte, die bij Morrison Hospitality Consulting te New York werkt. Het bedrijf is gespecialiseerd in historische gebouwen. Negentig procent van de projecten waarvoor zij een offerte maakt, gaan door en binnen negen maanden stijgt de omzet van haar klanten met minimaal vijfentwintig procent en niet één van haar klanten is ooit failliet gegaan.
Natuurlijk zijn zowel James als Andrea allebei zo knap en getalenteerd dat het je de adem beneemt. Het lijkt of hen niets in de weg staat om zowel rijk als beroemd te worden. Het is James duidelijk door hard werken en gaan voor zijn droom gelukt om hier terecht te komen. Voor Andrea is er maar één doel: adjunct-directeur van het bedrijf worden. Er is één probleem, ze is een knappe vrouw. Haar baas denkt dat ze dit inzet om haar doelen te halen, maar Andrea heeft hard gewerkt en is getalenteerd en creatief in haar werk. De bejegening van haar baas, die vaak zinspeelt op haar vermeende inzet, slaat haar lam en ontneemt haar kracht. Ook haar verleden, waarin een mislukt huwelijk en een miskraam een rol spelen, zorgen voor verlamming en het optrekken van muren. In wezen vertrouwt Andrea het verschijnsel ‘man’ niet meer.
Vanaf de eerste ontmoeting is de vlam in de pan geslagen en vechten de twee allebei tegen hun verliefdheid. Maar natuurlijk zorgen de gezamenlijke tijd en belevenissen ervoor dat hun verliefdheid groter wordt. Ze raken beiden op verschillende momenten gefrustreerd door de gebeurtenissen en komen uiteindelijk bij God terecht om uit te komen bij wat hen werkelijk te doen staat: loslaten en verantwoordelijkheid voor hun leven nemen. En ja, dan komt alles toch nog goed.
Ik vind de uitgesponnen momenten van verliefdheid en aantrekkingskracht een beetje overdadig en dat verveelt wel eens. Het verhaal van de geestelijke ontwikkeling had wat meer aandacht kunnen krijgen. De angst voor mannen duurt te lang en doet soms kinderlijk aan.
Geef een reactie