Aan het eind van het boek blijkt dat het eigenlijk “de wildehartenrevolutie” genoemd had moeten worden. Dat wilde hart, daar heeft Brené het voortdurend over. Dat hart is niet zozeer wild als wel moedig. Moedig genoeg om bij zichzelf te blijven, ook al is niemand op de hele wereld het eens met wat je gaat zeggen. Dan toch vriendelijk en ferm te zeggen wat er in je hart is. Vervolgens komt dat hart alleen te staan. Maar dan juist is het niet eenzaam. Het zou eenzaam zijn als het zichzelf verloochend had en zich aangepast had aan de meningen van anderen. Dit is de korte samenvatting van de boodschap van dit boek, maar natuurlijk is deze conclusie niet uit de lucht komen vallen.
Ieder die Brené Brown leest, herkent in zijn eigen leven wat zij vertelt. Het er juist niet bij horen omdat je je aangepast hebt, of omdat je geloofd hebt dat je naar de norm van anderen had moeten handelen of denken. Brown merkt terecht op dat er een verschuiving gaande is in de westerse wereld en misschien ook wel in de rest van de wereld, waarbij mensen daar gaan wonen waar anderen dezelfde mening koesteren. Dat is een gevaarlijke situatie. Het is beter om dagelijks in contact te zijn, meer nog, in verbinding te zijn met mensen, die het niet eens zijn met jou en dat genuanceerd kunnen onderbouwen, en dat jij dat ook kunt. Vriendelijk, met respect, liefde en beslist. Juist daarvoor heb je een moed nodig die niet vaak getoond wordt en de intentie om je eigen kwetsbaarheid te willen laten zien. De prijs kan hoog zijn om die moed kwetsbaarheid te laten zien, maar zegt Brené Maya Angelou na: “De beloning daarvan is groot.”
Brené heeft tijdens haar onderzoeken naar er echt bij horen, zichzelf afgevraagd: Welk proces, gewoonte of benadering hebben mannen en vrouwen die het gevoel hebben ontwikkeld er echt bij te horen, met elkaar gemeen? Hoe beïnvloedt de huidige cultuur van toenemende verdeeldheid onze zoektocht naar er echt bij horen? Door deze en nog meer vragen te stellen, kwamen er vier aspecten naar voren:
1. Het is moeilijk om van dichtbij een hekel aan mensen te hebben (zoom in.)
2. Eerlijk zeggen dat iets onzin is en tegelijkertijd je fatsoen bewaren (respect).
3. Hand in hand durven staan met vreemden.
4. Een sterke rug en een zachte voorkant ontwikkelen, dat is het wilde hart bij uitstek.
Deze aspecten werkt ze in haar boek uit. Zeer prettig te lezen, altijd herkenbaar, nooit vervreemdend, zelfs al heeft ze het over typisch Amerikaanse dingen, je kunt er makkelijk de onze voor invullen. En ja, het is moeilijk en soms zelfs gevaarlijk en niet zonder beproevingen om aan te schuiven bij mensen die anders zijn dan jezelf. De pijn en vreugde van het leven met die mensen willen delen, laten je groeien in geestelijke, emotionele en sociale volwassenheid.
De boodschap van dit boek (dat overigens niet veel afwijkt van de boodschap die Jezus brengt), is hard nodig in onze tijd en in onze cultuur. Durf je het aan paradoxaal te leven? (Met verdriet en vreugde in je hart; met alleen zijn en toch in verbinding met anderen). Durf je het aan om je de inhoud van dit boek toe te eigenen, juist als je je zo thuis voelt in een groep? De prijs is hoog, de beloning is groot.
Geef een reactie