“Niemand heeft mij ooit verteld dat verdriet hetzelfde gevoel geeft als angst.” Met deze nadenker begint Lewis dit boekje waarin menselijke gevoelens van verdriet naar aanleiding van een sterfgeval centraal staan. Wat is dit verdriet? Wat voor gevoelens maakt het los in een mens? Wat doet de dood met jou? Wat doet het met je geloof?
Lewis kiest ervoor ons te laten delen in zijn persoonlijke verdriet, na het overlijden van zijn vrouw. Hij besluit zijn gevoelens en gedachten aan het papier toe te vertrouwen en maakt daar aantekeningen over. Alles wat een mens bezighoudt in het verdriet komt aan bod. De blijde herinneringen, het genot van het huwelijk, de angst dat haar beeld vervaagt, “langzaam, stil, als sneeuwvlokken.” Zo zal haar beeld ondersneeuwen. Dat benauwt hem.
Voor mij is het moeilijk te begrijpen dat Lewis schrijft over het bidden voor doden. Ik kan me daar weinig bij voorstellen en heb dat nooit gedaan. Voor zijn eigen overleden vrouw kan de persoon in het boekje niet bidden. Hij vraagt zich af waar ze is. Een prachtige zin: “Ze is, net als God, onbegrijpelijk en onvoorstelbaar.”
Een dun boekje, maar zeer de moeite waard om te lezen. En heel anders dan we gewend zijn van Lewis. Dit boekje is geschreven in de eerste persoon enkelvoud (ik-vorm). Dat maakt dat de gevoelens die Lewis beleeft heel dichtbij komen. Op elke bladzijde staan wel uitspraken om diep over na te denken. Vooral aan te bevelen voor mensen die te maken hebben met het verlies van een dierbare, maar ook geschikt voor iedereen, zodat je meer inzicht krijgt in wat het met mensen doet als ze hun partner verliezen.
Geef een reactie