Hoewel Irene het als kind niet makkelijk heeft gehad, kon ze altijd terecht bij haar ouders. Een warm gezin, daar is veel voor te zeggen. Dat is de boodschap die Bram van der Horst wil geven in dit boek. Als hij dat al wil, want dit boek is vooreerst een Young Adult roman. Tilly kan niet meepraten als het over een warm nest gaat. Er is haar als kind zo veel overkomen, dat ze er wanhopig van wordt. Irene ontmoet Tilly op een bijzondere manier en uiteindelijk worden ze vriendinnen. Het is treffend hoe Bram van der Horst beschrijft dat het moeilijk is mensen te vertrouwen als je vertrouwen beschadigd is. Toch lukt het Irene om Tilly’s vertrouwen te winnen. Het lijkt met Tilly goed te komen totdat ze een weekend alleen thuis is… En daar grijpt het verhaal je bij de kladden. Waar het eerst wat voorspelbaar verloopt, wordt het toch nog erg spannend en wil je weten hoe het afloopt. Kan Tilly de onverwachte omstandigheden aan? Hoe gaat zij door deze situatie komen? De roman is vanuit het ik-perspectief geschreven en je ziet aan de naam boven het hoofdstuk wie het is: Irene of Tilly. Het derde perspectief is de verteller, dan staat er geen naam boven. Het is opletten geblazen maar het went wel.
Wat ik jammer vind, is dat er verteld wordt dat er gebeden wordt, maar niet wat die persoon bidt. Dat zou veel natuurlijker zijn in het verloop van het verhaal. Nu lijkt het een geheimzinnige handeling, iets magisch. Er komt niet zo uit de verf wat het dan inhoudt om in de relatie met God iets aan Hem te vragen.
Geef een reactie