Stil

Het was dezelfde avond, eerst ben je aan het whatsappen met je zoon en dochter waarop je zoon de reactie stuurt: “Stil, ik moet fietsen.” Een paar uurtjes later krijgt Lies een telefoontje dat alles op z’n kop zet. Haar zoon is overleden na een ongeval tijdens het racefietsen. Klaasjan laat een vrouw en twee dochters achter en nog zoveel meer.

Ze zeggen dat het eerste jaar het moeilijkste is. Wij zijn eraan begonnen….

Lies, de auteur van dit boek en de moeder van Klaasjan schrijft hoe het haar en haar man de eerste twee jaren na het overlijden van hun zoon is vergaan. Hoe ze de uitvaart en alles eromheen beleefd hebben,

Met diep respect lees ik hoe zij haar gevoelens en twijfels aan de computer en aan de lezer toevertrouwt. Ze is daarbij heel open en eerlijk en laat ook haar eigen strijd zien. Zij kan namelijk haar gevoelens niet delen met haar man en zijn familie. Dat is nu eenmaal zo. Ze wil haar schoondochter en kleinkinderen niet belasten en praat vol bewondering over hoe zij het leven weer oppakt.

Lies schrijft een brief naar Job uit de Bijbel en leest die voor aan de mensen in de kerk. Ze schrijft over de pijn die niet afneemt maar na verloop van tijd anders aan gaat voelen.

Haar gedichten zullen nog regelmatig door mij gelezen worden, haar woorden raken mij diep.

Ik heb ook de genoemde uitzending van “ik mis je” van de EO teruggekeken en vond dat een mooie aanvulling op dit verhaal tijdens het lezen. Haar schoondochter vertelt dan namelijk over haar ervaringen na het overlijden van Klaasjan.

De schrijfstijl van Lies is rustig, openhartig en direct, je leest wel dat ze ervaren is met woorden, dat dit niet het eerste is dat ze op papier zet. Ik vond het verhaal over het maken van een schilderij van Klaasjan heel ontroerend en schoot helemaal vol, net als zij toen het eerste exemplaar de muur niet haalde. Het is geen boek dat probeert je te overtuigen om het te doen zoals zij het gedaan heeft. Het is haar verhaal.
Dit boek kan mensen in vergelijkbare situaties troosten en sturing geven aan hun gevoel en tranen. Het mag er volgens Lies namelijk gewoon zijn.