Sterrenhemel is een hartverwarmend boek over Nova Tierney. Het is het verhaal over de teleurstellingen in het leven en de weergaloze trouw van een klein meisje. De geschiedenis speelt zich af in de onzekere jaren na de Tweede Wereldoorlog; het neemt je mee naar de periode dat Nova negen jaar oud is. Ze woont met haar moeder en veertienjarige broer, Dewey, in het pension dat gerund wordt door haar tante Dortha. Een vader heeft ze niet meer. Hij stierf in de armen van een andere vrouw. Nova houdt zielsveel van haar broer. Ze vindt het geweldig om hem over zijn dromen te horen praten en droomt met hem mee over zijn wens de eerste man op de maan te zijn. Vaak kijken ze door zijn oude telescoop naar de sterrenhemel. Ze is graag bij hem maar op de noodlottige dag mag ze niet met hem mee. Hij gebiedt haar thuis te blijven want hij gaat tegen moeders wil zwemmen met zijn vrienden. Die ene ongehoorzaamheid verandert het leven van hen allemaal. Dewey krijgt polio en moet naar ziekenhuis. Hij wordt zo ziek dat hij niet meer zelfstandig kan ademen. Er wordt gevreesd voor zijn leven. Nova blijft achter en zoekt troost bij Josef, één van de mensen in het pension. Het is een karakteristieke man met veel littekens op zijn gezicht...en in zijn ziel. Zijn hele familie is omgekomen, toen de Nazi's zijn geboorteland Polen bezet hielden. De grote vraag is: Hoe kan Josef nog steeds geloven dat God genadig is en goed, na alles wat hij gezien en meegemaakt heeft tijdens zijn verblijf in dat afschuwelijke concentratiekamp?
Ik ga natuurlijk niet alles verklappen. Het is beslist een goed boek is; niet zoetsappig maar inspirerend zonder prekerig over te komen. In tegenstelling tot andere romans is dit geen 'nog en lang en gelukkig' verhaal. Het is een boek over mensen, waarvan zelfs de bewonderenswaardigste gebreken heeft. Wat ik een keer las over deze auteur Ann Tatlock is waar: Zij laat zien dat sommige goede mensen altijd bij ons zijn; hun bezieling is er - zelfs nadat ze zijn 'verdwenen'.
Deze roman raakt het hart. Het enige minpuntje, voor een lezer die liever een kant en klare hap wil, is dat deze roman geschreven wordt als flashback. Zelf heb ik daar geen moeite mee. Het sterfbed van Nova's moeder helpt haar om vrede te krijgen met het verleden en de toekomst hoopvol tegemoet te gaan.
Geef een reactie