Pleisterplaats op zee zegt een roman te zijn op de omslag. Om meer redenen geloof ik deze genrekeuze niet. Ik kan er verschillende redenen voor aanreiken: - de dialogen zijn verhandelingen vanuit eenzelfde vooronderstellingenpakket. Gijs en Mendina hebben geen eigen karakter en er vindt ook geen karakterontwikkeling plaats. Het boek begint met een verhaal over hoe Mendina’s voorgeschiedenis eruitziet. Het wordt kleurloos verteld, als een feitenrelaas. Dit zou al een hele roman kunnen zijn. Daarna begint het geheel van de twee geschiedenissen van Ben, die een ramp meemaakt en die van Mendina en Gijs die op een onwerkelijke manier met elkaar praten en voortdurend allerlei dingen bespreken waarbij de lezer al gauw de draad kwijt is. Waar gaat dit werkelijk over? Echt geen idee. Het is een mengsel van complottheorieën en pseudowetenschappelijke termen die de echtelieden naar elkaar beweren. Het is geen echt gesprek. Het boek omvat een bij elkaar gepropt geheel van verhalen, monologen en overwegingen waar niet echt verhaal in zit. Mendina praat vanuit een soort alwetendheid die eng aanvoelt. Er zijn meer elementen. Door het hele boek heen worden songtitels genoemd, met de naam van de band of de zanger die ze gezongen heeft. Het werkt niet versterkend voor het mogelijke verhaal omdat er niks bij wordt uitgelegd en het is allemaal veel te veel van hetzelfde. Uiteindelijk komen de dobberende drenkelingen en de doelloze dwarsdenkers bij elkaar en vervolgens vertellen ze elkaar allerlei verhalen. Ik weet niet precies hoe deze verhandelingen ertoe bijdragen dat de personen in het boek heling van hun verlies ondervinden zoals in de recensies wordt gezegd. Door de als los zand aan elkaar hangende alinea’s kreeg ik het niet voor elkaar om het boek van begin tot eind door te lezen. Ik verloor alle belangstelling omdat er geen enkele bocht werd gemaakt. Het is een lange rechte weg vol modderige litanie.
Geef een reactie