Deze bundel met gedichten bestaat uit twee delen. In zijn geheel gaat de poëzie over wat de tijd doet in het leven van een mens. Met name het ouder worden.
Het eerste deel heeft de titel ‘Hier’ gekregen. In deze gedichten is het centrale thema de beleving van de ouder wordende mens in de dagelijkse werkelijkheid. Zomaar een kleine zin uit een van die gedichten die ik prachtig vond: “Ik was een wezen zonder leeftijd dat meeging met de vogels.” Het tweede deel heeft als titel ‘Elders’ en daarin staat de beleving van de oudere mens met de buitenwereld centraal.
We lezen in deze bundel poëzie van iemand die een brede belangstelling heeft. De natuur, de cultuur, filosofie, theologie, literatuur, muziek en zo veel meer is verwerkt in krachtige, melancholische, ontroerende gedichten. Beleving van dit alles door een ouder wordende persoon wordt verwoord op een mooie, soms pijnlijke, maar ook indrukwekkende manier. De poëzie is van een hoog niveau. Al ben ik zelf ‘pas’ 56 jaar oud, ik heb een hekel aan de slordige dichtsels van tegenwoordig. In deze bundel vind je gedichten die je meteen begrijpt, maar ook die aanzetten tot overdenken, mediteren, mijmeren. Natuurlijk spreekt het ene gedicht meer aan dan het andere, maar ik vind in deze bundel geen enkel punt van kritiek. Daarom zeer verdiend de hoogste waardering.
Graag sluit ik af met een passage die me zeer trof, uit het gedicht “Cellosuites”:
Dan beginnen snaren zacht te klagen,
ze roepen allen die hier waren aan
met gebroken akkoorden, tonen van ooit.
Nieuwe stemmen worden hoorbaar
en vormen samen een subliem
getemperd loflied op de schepping.
Geef een reactie