Oker

Oker is echt een pareltje, heel bijzonder om deze roman te lezen waarin man en vrouw elkaar afwisselen in het schrijven over hun ervaringen hoe te leven na het overlijden van hun dochter Hannah. Ze verlaten Nederland met hun vierjarige dochter Roos voor een tijd en settelen zich aan de oostkust van Amerika. Daar is de ruimte om zich te bezinnen op wat hun als ouders is overkomen. Het dagelijks leven, boodschappen doen, naar de kerk gaan, gastcolleges geven, maar ook toeristische uitstapjes en later de roadtrip naar wildparken en de Grand Canyon, bieden steeds een opzet om Hannah nog bij alles te betrekken.

Oker lezen voelt haast te intiem. Als lezer dring ik binnen in een heel groot persoonlijk verdriet, waar ik geen weet van heb. Tegelijk zijn de overpeinzingen zo mooi dat ik begrijp waarom dit wordt uitgegeven. Er zitten hoofdstukken bij die ik gelijk opnieuw las. Bij voorbeeld ‘Het alfabet van genade’ waarin Daan, de vader, filosofeert over de geluiden van alledag in een koffiezaak. Hij doet het naar aanleiding van het gelijknamige boek van Frederick Buechner en combineert dat met de taal van stilte, immers Hannah is er niet meer. Uiteindelijk komt hij bij de leegheid van alledaags lawaai. Het is zo bitterzoet, maar het doet mij anders luisteren naar wat ik hoor terwijl ik lees.

Er zijn meer boeken die gaan over het verlies van een kind, toch is Oker uniek. Bij andere boeken heb ik nooit het gevoel gehad dat het zo persoonlijk was. Ik denk dat het komt omdat in die boeken het drama, het verlies van het kind veel meer de motor is van het verhaal. Daan en Nina voelen elkaar wonderlijk aan, geven elkaar de ruimte om ieder het verdriet op hun eigen manier te verwerken. Het laat zien dat verdriet er kan zijn. Daardoor mist Oker, mijns inziens wel een sterke spanningsboog. Het boek kabbelt voort in korte hoofdstukken en laat duidelijk zien welk perspectief het christelijke (evangelische) geloof geeft.