Verplicht worden om actief deel te nemen aan de oorlog in je land. Je wilt je eigen landgenoten niet doden maar je ontkomt er niet aan omdat je anders zelf het leven verliest. Het is werkelijk een duivels dilemma waarmee Firas te maken krijgt. Hij wacht te lang met weggaan.
Niet alleen de gebeurtenissen voordat hij eindelijk vlucht, zijn schokkend. De reis naar Nederland is bijna net zo erg. Er gaat meer geld om in mensenhandel dan in drugshandel, staat er ergens in het boek. Na dit verhaal wil je het best geloven. De arme mensen kunnen niet weggaan omdat je niet zo ver komt als je geen geld hebt of geen verbinding met mensen thuis die je geld sturen tijdens de vlucht. Alle ‘verder helpende mensen’ onderweg melken je uit.
En dan zijn er ook nog mensen die je zodra ze je geld krijgen, je langs de weg dumpen in plaats van je daar brengen waar je naartoe wilde.
Het boek eindigt met de overkomst van Firas’ gezin samen met de oudere man die altijd als een vader voor hem is geweest. Het is tegelijkertijd ook de climax van alle ellende in het boek. Iedereen is veranderd in de jaren van scheiding en de traumaverwerking kan vanaf die laatste bladzijde pas beginnen.
Het verhaal van deze vluchteling staat niet op zichzelf en doordat het vanuit hem is geschreven, is het enorm confronterend voor de westerse mens die nooit een oorlog heeft meegemaakt en voortdurend in een comfortabele situatie zit. Het zet je stil en hopelijk verandert het je hart en drijft het aan tot actie.
