Minnaars van de Allerhoogste

Minnaars van de Allerhoogste: een leven aan de boezem van God.

Dit boek is een Bijbelstudie en gaat over hoe God aanwezig was en is in deze wereld. Maar de schrijver beweert dat het goede nieuws niet gaat over het doen van Bijbelstudies of het houden van samenkomsten. Uitgangspunt voor dit met sprongen door de Bijbel uitgewerkte thema, is de verandering van het hart van de schrijver aan het eind van een burn-out en zoals hij schrijft, een ontmoeting met de Heilige Geest.

Het overheersende beeld is dat van de huwelijkse liefde tussen een man en een vrouw. God en zijn mensen. Jezus en de Gemeente. Uitgedrukt in een passie om dicht bij elkaar te zijn, om elkaar te beminnen. Hoe dat er precies uitziet wordt bijna nergens verteld. Hoewel de schrijver steeds zegt dat dat niet in woorden te vangen is, meldt hij in het begin dingen als: urenlang tot God zingen in zo’n gemoedstoestand dat je de tijd vergeet. Het doet wat mystiek aan.
Het getuigenis van de schrijver is nergens herkenbaar voor de lezer. Hij schrijft in algemeenheden. Bijvoorbeeld: “Zo raakte God mij aan in ‘een gebied van’ afwijzing, waar ik al jaren mee rondliep.” De schrijver vertelt niet wanneer dat gevoel van afwijzing begonnen was of hoe hij in de tijd erna getriggerd werd op dit gevoel en ook niet hoe God hem daarvan geneest. Dat vind ik een gemiste kans om juist te vertellen over de kwetsbaarheid in de intimiteit met God. Over de pijn en de genezing.

De schrijver wekt een verwachting door te stellen dat hij principes wil aangeven als antwoord op de vraag hoe je God kunt liefhebben. Ik zie deze principes nergens meer verwoord en snap niet hoe ik die uit het vervolg van het boek kan halen. Het zou mooier zijn geweest als de schrijver die principes even punt voor punt had aangestipt en vervolgens de uitwerking had gegeven. Het enige principe dat ik haal uit het verhaal daarna is dat God je persoonlijke crisis gebruikt om een nieuw begin te maken, maar dat is ook voor een leven zonder God vaak het geval. Op een magische manier waren er pijnpunten uit zijn leven verdwenen, gewoon door een aantal uren ‘bij God te zijn’, wat dat dan ook inhield, want dat kan de schrijver niet omschrijven.

De opdracht appelleert aan de omgang van Adam met God. Hij wandelde elke avond met God en kende het geluid waarmee hij de tuin binnenkwam. Het is mooi dat de schrijver deze omgang in zijn opdracht heeft verwoord. Aan de passie die voorondersteld wordt door de titel en de opdracht, wordt geen uitwerking gegeven in concrete gebeurtenissen, maar zij wordt gebruikt als aansporing om te zien en te ervaren dat God in je wil wonen en bij je wil zijn.

Sommige omschrijvingen lijken bijna aanstootgevend en ik zie daarvoor geen ondersteuning in de Bijbel. God ‘neemt’ niemands leven. De schrijver wekt de indruk dat je de controle over je leven moet overgeven. Maar nergens in de Bijbel zie ik zo’n opdracht. Wel, dat je alles wat je bent en doet, voor Hem mag en kunt zijn en doen.
Voor ongelovige mensen zou dit boek onbegrijpelijk kunnen zijn door de ‘tale Kanaäns’ vanuit een bepaalde groep onder de christenen. Voor gelovige mensen zou de inhoud van dit boek opbouwend kunnen zijn en een aanwijzing om meer met de Koning om te gaan dan te werken in Zijn Koninkrijk. Het zou voor hen ook een niet volledig naslagwerk kunnen zijn om in de progressie van de geschiedenis de aanwezigheid van God te bestuderen. De titel geeft de inhoud van het boek niet weer. De benadrukking van woorden door veel accents aigu voelt voor de lezer dwingend en geeft hem geen vrijheid in de interpretatie van de boodschap (zelfs in een Bijbeltekst op bladzijde 183, waarna volgens mij moet staan : interpretatie van de schrijver). Het woord shekinah wordt niet uitgelegd.

Ik zou de schrijver aanbevelen een team van (theologisch gevormde) meelezers om zich heen te verzamelen.

https://www.youtube.com/watch?v=LJb1MppxiFE