We kunnen de weg van het leven gehaast en rennend bewandelen, maar soms moeten we ook even stilstaan. Met dit boekje krijg je alle gelegenheid om even te kuieren en wat langer te rusten. Lieven Vandekerckhove heeft allerlei korte pakkende verhalen geschreven. Van brood bestellen bij de bakkerin, een vertrapte bloem op straat of een dementerende leraar. De kleine dingen uit het alledaagse leven staan in de schijnwerpers. Datgene waar we soms zomaar aan voorbijlopen. Maar soms moeten we langer stilstaan. En dat geldt ook voor deze verhalen. Zijn de gebeurtenissen wel zo triviaal? Wat hebben ze ons te zeggen? Wat maakt ons mens? De schrijver weet, zonder dit expliciet te benoemen, de essentie van het leven voelbaar te maken. Balancerend op het snijvlak van realiteit en essentie. Brengt het leven ons uit balans of blijven we overeind staan? Spannend zijn de verhalen niet, maar soms wel rauw, tastbaar en herkenbaar dichtbij.
Dit boek hoeft niet in één keer uitgelezen te worden. Je pakt het er in een verloren uurtje makkelijk even bij. En soms moet je het verhaal nog eens lezen om wat dichter bij de bedoeling te komen.
Een minpuntje bij dit boek is dat het aangeprezen wordt als een geïllustreerde bundel, maar met slechts drie afbeeldingen is dit aanbod wat karig. De illustraties zijn een weergave van de tekst maar voegen als zelfstandige bron geen extra dimensie toe. De woordkeuze en het taalgebruik zijn duidelijk Vlaams. De inhoud verraadt hier-en-daar de leeftijd van de schrijver. Je herkent hierin de kijk van een observerend persoon met levenservaring. Onder oudere mensen zal de inhoud snel herkenning vinden. Mijn inschatting is dat jongeren dit boek wat minder zal aanspreken, maar hoe levendig zullen de gesprekken zijn als zij de verhaaltjes zouden voorlezen aan bijvoorbeeld hun grootouders?
Geef een reactie