Als in januari 2005 Charles, de man van Willy, opgenomen wordt op de intensive care van het ziekenhuis, hebben ze allebei geen idee wat voor verandering dat zal brengen in hun leven. Charles vecht voor zijn leven, strijdt om elk beetje zuurstof en Willy probeert er voor hem te zijn, is zijn spreekbuis naar de verpleging toe en een moeder voor haar kinderen. Een heel moeilijke periode volgt en na maanden op de intensive care en de longafdeling te hebben gelegen mag Charles weer naar huis. Tijdens de opname van Charles krijgt Willy van de verpleging een tip; schrijf een dagboek want uw man weet straks niets meer van deze periode. Dat doet Willy en zij maakt daarmee de start voor dit indrukwekkende boek. Zo liefdevol en intens geschreven met aandacht voor de verschillende kanten van het verhaal. Het verhaal van Charles, hoe hij deze periode ervaren heeft erdoorheen gevlochten als een tweede streng van hun drievoudig snoer.
Wat mooi is om te lezen, is hoe het dagboek verandert van een dagelijks verslag, soms van minuut tot minuut, naar een verslag dat weken en later zelfs maanden beschrijft. Alsof ze het dagboek letterlijk meer loslaten en zich meer en meer op het dagelijkse leven richten. En hoe! Daar zouden veel mensen van kunnen leren!
Voor mij als oud-zorgmedewerkster was het mooi om de kant van de client te lezen, de ervaringen van deze familie en om precies te lezen wat er allemaal gebeurd is. Nu in deze periode waarin Corona patiënten met luchtwegproblemen de IC vol laten stromen, is het best confronterend. Ik heb regelmatig gedacht, hoe komt het dat ik NU dit boek aan het lezen ben? Maakt het mij niet extra angstig? Nee, juist niet, want het vertrouwen van Willy en Charles en hun kinderen in onze Hemelse Vader, geeft mijn vertrouwen ook weer terug.
Een zin die veel indruk op mij maakte en die nu van toepassing is op de wereld van vandaag: “Het maakte niets meer uit bij welke groep, gemeente of kerk men ook behoorde en hoe persoonlijk de relatie ook was geweest, grenzen verdwenen toen handen gevouwen werden.”
De schrijfstijl van Willy de Hoop is rustig, open en eerlijk. Ze vertelt wat er door haar heen gaat en wat voor effect deze periode heeft op haar, haar kinderen, familie en vrienden. Ze spaart zichzelf niet en is ook eerlijk over reacties die ze bijvoorbeeld op een feestje kreeg. Ze schrijft er ook bij dat ze hier ook begrip voor op kan brengen. Wat een warme en liefdevolle vrouw. Een fijn boek om gelezen te hebben, ondanks dat het onderwerp best zwaar is. Ik heb nog twee boeken van deze vrouw liggen en daar kijk ik naar uit.
Geef een reactie