In 'Het smalle pad van de liefde' gaat het om een bijzondere vriendschap tussen twee gezinnen, die elkaar alleen in de zomer ontmoeten, als Pieter en Mae Akkerman de vakantie doorbrengen bij Floris en Francoise Vrijbloed, in hun huis in de Auvergne in Frankrijk. "Het was nooit uitgesproken, maar daarom niet minder waar: ze voedden, ja ze inspireerden elkaar. Met zijn vieren, al dan niet omringd door hun kinderen, waren ze op hun best.
Beide gezinnen hebben hun verhaal. Pieter is voor de tweede keer getrouwd en moet zijn zoon Thijmen delen met zijn ex-vrouw. Bjorn, de 11 maanden oude zoon van Floris en Françoise is omgekomen bij een noodlottig ongeval. Trefzeker zijn de zinnen, die Vonne van der Meer daarover aan het papier toevertrouwt. "Zinloos de gruwelijke details te beschrijven". Natuurlijk is daar niet het laatste woord over gezegd. Het is de opmaat naar de verhouding van Floris en Mae, in de zomer dat Dedé een kapel wil bouwen om haar broertje te gedenken.
Heel subtiel verbindt Vonne van der Meer thema's als rouw, liefde, trouw, zelfverloochening, schuld en uiteindelijk bekering. Dat doet ze met de wijsheid van Czeslaw Milosz, van wie ze twee gedichten in de roman heeft opgenomen, 'die er nooit van uit gaat dat zijn lezer een medegelovige is, die wel weet wat hij bedoelt en aan een half woord genoeg heeft.' Het is die subtiele toon, die ervoor zorgt dat dit een roman is die heel toegankelijk wordt. Mae is een vrouw van 'zekere leeftijd', die je zelf zou kunnen zijn of die je bent. Als Mae haar hart wil luchten dan lijkt de non Heleen een logische keus. Zo is er ruimte voor het geloof. Daarnaast is er ook die constatering "generaties lang mensen de woorden van het Onze Vader hebben doorgegeven aan hun kinderen en dan ineens valt het stil." De schrijfster wil het daar niet bij laten en ze zet daarvoor een eigenzinnig boek neer. Als een regisseuse is ze aanwezig en geeft de nodige aanwijzingen waar het naar toe moet met het verhaal. "Hier zou het verhaal een andere wending kunnen nemen, een misdaadroman worden over twee geliefden die nog nooit een vlieg kwaad hebben gedaan. Maar zo'n verhaal wil dit niet worden, moordenaars worden onze geliefden niet. En toch vindt het vergif zijn weg." (blz. 85). De zinnen zijn juweeltjes, meer dan eens heb ik potloodstreepjes in het boek gezet. De metaforen zijn goed gekozen. Uiteindelijk is het een mooie, stilistische roman, tegelijkertijd heeft het boek me niet in zijn greep gehouden, vandaar slechts 3 sterren.
Geef een reactie