Ternauwernood. Dat is het woord dat in me opkomt bij het lezen van deze roman. Anna is de hoofdpersoon en ze vertelt zo levensecht dat je denkt dat de roman autobiografisch is. Het is confronterend en soms bijna eng om zo in iemands hoofd en hart te mogen kijken. Dit is niet ‘zomaar een verhaal’, dit is een leven. En misschien wel een leven zoals heel veel andere levens. Dan mag je hopen dat ook die mensen ternauwernood gered gaan worden. Anna heeft het voordeel dat ze gek is op lezen, intelligent is en ook nog zich verbonden weet met God, ook al moet ze dingen over Hem en zichzelf nog ontdekken. Nergens is die relatie verbroken. Dat is het sterke van dit boek. Uiteindelijk krijgt Hij de eer haar Schepper en Redder te zijn. Haarscherp onderscheidt de volwassen Anna dat zij in haar volwassenheid mag groeien en bloeien, gezien en gekend zijn, terwijl dat alles in haar kind zijn een enorme rem heeft gekregen door verschillende nare gedragingen van mensen om haar heen. Ze stelt opnieuw de vragen die gesteld moeten worden, maar dan vanuit het zich geborgen en gered weten door haar hemelse Vader, hoewel ze voortdurend vecht met de gevolgen ervan in haar geest en lichaam. Dat maakt werkelijk alles uit in haar verhaal. Hoe schrijnend en pijnlijk het ook verliep. Dat is heel knap en het is een ongelooflijk mooi getuigenis van hoe je, niet zonder hulp van andere mensen, gered wordt door de liefde. Die liefde heeft veel facetten, dat gaat niet buiten de inzet van je eigen ik om. Anna is, hoewel vechtend en bloedend, een vastberaden vrouw. En door dit boek geeft Jannie van den Brink hoop en een stem aan vrouwen die dezelfde dingen hebben meegemaakt en vechten tegen de gevolgen ervan. Elk christelijk meisje hoe jong of oud ook (ongeveer vanaf 16 jaar) zou dit boek moeten lezen en elk ander meisje zou het ook moeten lezen, ook al zou je niet alles begrijpen over de rol van het geloof in iemands leven.
Geef een reactie