Alleen al de kaft van het boek, met subtiel een ooievaar en dromedaris erin verwerkt, is indrukwekkend. Wat kan ik nog zeggen over een boek dat door alle bekende recensenten in Nederland is bejubeld?
Vooral de vorm van het boek vond ik verrassend. In feite lees je losse verhalen, die één gemeenschappelijke factor hebben; ze hebben iets te maken met het leven van Eliza May Drayden. Zij leefde rond 1850 op het platteland van Yorkshire. Zij was een eenvoudige vrouw, maar ze schreef en rond haar schrijven doen veel verhalen de ronde in het dorp. Zelfs in de twintigste eeuw nog. Wie was deze vrouw, wat is er met haar aantekenboekje gebeurd? Al is ze de hoofdpersoon, er is geen verhaal over haar.
Zelf zegt Daanje inspiratie te hebben gehaald uit het boek ‘Weithering Heights’. Dat kan ik niet echt zeggen. Twee dingen hebben de boeken wel gemeen: waar Weithering Heights twee verhalen heeft, heeft dit boek er elf. En in beide boeken speelt het bijgeloof van mensen in die tijd een zeer grote rol. Bij Daanje is deze soms te veel aanwezig.
Het boek begint somber en indrukwekkend. Het eerste verhaal is dat van een aflegster. Altijd bezig met de dood, altijd in gezelschap van lijken van mensen die afgelegd moeten worden. De manier waarop Daanje dit beschrijft is imponerend, dicht bij de werkelijkheid en laat je rillen. Het meest indruk maakte op mij het verhaal van de tweeling, je moet het echt lezen om mee te leven met een meisje dat er niet mocht zijn. Altijd in de schaduw levend, niet eens aangegeven bij de geboorte.
Om het boek te lezen moet je wel ergens tegen kunnen. De dood speelt een centrale rol en alles wordt tot in detail beschreven, Het boek is niet prettig, niet leuk, maar geeft wel een goede indruk van het leven rond 1850 op het Britse platteland. Poëzie is verwerkt en past goed bij het boek.
Omdat veel ‘verstopt’ zit lukte het me niet meteen alles te pakken. Die ervaring hebben anderen ook. Daarom een boek om beslist binnenkort nog eens te herlezen. Knap, indrukwekkend, maar vooral intrigerend.
Geef een reactie