Als vijfjarige vraagt Mathilde zich vlak na een korte verklaring van haar moeder af hoe het kan dat haar vader altijd zingt terwijl hij een oorlog in zijn hoofd heeft. Ze had haar moeder gevraagd wat die houten lepel en mes in de kast betekenden. Vanaf dat moment worstelt ze met de relatie tot haar moeder. Als haar vader opeens besluit om niets meer te zeggen, begint ook de worsteling met de relatie tot haar vader. Ook maakt ze zich zorgen om de andere kinderen in het gezin.
Op een dag, terwijl ze zelf al aan de kunstacademie studeert, besluit ze het dagboek van haar vaders vlucht uit Duitsland naar Nederland aan het eind van de oorlog te gaan lezen. Tegelijkertijd is haar vader verplicht om een psychiater te bezoeken omdat haar moeder erop staat dat hij een uitkering aanvraagt van het fonds 1940-45, maar daar zit een beoordeling van een psychiater aan vast.
De ontwikkelingen met betrekking tot haar vader en de eigen ontwikkelingen lopen parallel in dit zeer lezenswaardige boek. De taal past bij de tijd. De diepte van het verhaal doet recht aan de moeite en de worsteling van de volgende generatie. Wat zou het goed zijn als dit boek op de lijst van de Nederlandse literatuur van middelbare scholieren zou staan. Het geeft een nuchter beeld van de diepe ellende in de werkkampen van Duitsland en de situatie van in Duitsland tewerkgestelden. De schrijfster heeft de geschiedenis van haar vader in dit verhaal verwerkt en gedegen onderzoek gedaan naar de werkkampen.
Geef een reactie