Wie De Doler van Remmelt Mastebroek heeft gelezen, zal absoluut verrast zijn dat het verhaal verder is gegaan. Er zijn jaren verlopen en Christiaan woont in een huis op Hemellaantje 7. Opnieuw leest de novelle als een intieme brief aan de lezer. Het lijkt of je Christiaan kent, in ieder geval hoop je dat ieder mens een Christiaan dichtbij in zijn leven heeft. Natuurlijk kent hij zijn eigen struggles, maar dat neemt niet weg dat het lijkt of hij altijd tijd voor je heeft. Of hij niks anders te doen heeft dan luisteren naar wat de buren hem willen vertellen. Een voor een of soms met zijn tweetjes komen ze langs. Christiaan vertelt het aan je alsof hij net van de ontmoeting teruggekomen is en even aan jou kwijt moet wat hij nu weer heeft gehoord maar niet op een roddelachtige manier, maar op een manier dat jou als lezer aan het denken zet. Het verraste me dat hij me zelfs meermaals persoonlijk aanspreekt. En jij dan? Hoe zit het met jou? Maar niet nadat hij zijn grootste vriend aan het woord laat, die mij rechtstreeks iets moois toefluistert op bladzijde 37. Dichterbij kan het niet komen. Overigens levert dat een prachtig humormomentje op. Gewoon omdat je het niet verwacht en omdat het de schrijver in al zijn vrijmoedigheid laat zien.
Van een aantal personen uit De Doler wordt het leven verder ingekleurd en wat heerlijk dat ook in Christiaans leven de liefde meer kleuren krijgt.
Het boek is in linnen gebonden.
Het treft me opeens nu ik dit zo schrijf. Alleen deze ene zin zou de recensie kunnen zijn, maar dat zou tekort doen aan de heerlijkheid daarna. Net als bij De Doler een zeer verzorgde novelle met prachtige tekeningen en na bijna elk hoofdstuk een korte tekst die je leidt in het overdenken van het door Remmelt Mastebroek vertelde verhaal.
Overigens stelt Christiaan zich keurig voor in het tweede hoofdstuk en hij vertelt dan in hoofdlijnen wat er in De Doler is gebeurd zodat het niet nodig is dat je dat boek ook moet hebben gelezen.
