De samenvatting op de achterflap van de roman ‘Gewone Genade’ is kort en maakt nieuwsgierig. “Het was een zomer waarin de dood in vele vormen langskwam. Pech, natuur, zelfmoord en moord. Je zou verwachten dat die zomer is bijgebleven als tragisch en dat is ook zo, maar toch niet alleen tragisch.” De verteller is Frank Drum. In de zomer van 1961 is hij de 13-jarige zoon van de methodistenpredikant in het stadje New Bremen in Minnesota. In die warme zomer gebeurt er een aantal schokkende dingen. Als eerste sterft een buurjongen bij de rails op het spoor. Daardoor gaat Frank over het leven nadenken, maar jong als hij is, is er ook ruimte voor simpel avontuur en kwajongensstreken. Bijvoorbeeld als hij met zijn vader midden in de nacht meegaat naar het politiebureau om Gus, voor zijn vader een belangrijke vriend uit de Tweede Wereldoorlog, op te halen, die vastzit voor een knokpartij. Als Frank en zijn broer terug naar huis lopen, zorgt hij op zijn manier voor wraak. De jongens komen op plekken waar ze niet mogen komen en ontdekken dingen, die niet verborgen kunnen blijven. De buurjongen is amper begraven, of Frank staat alweer samen met zijn vader bij een graf.
Ondanks dat drama leest ‘Gewone Genade’ opvallend lekker omdat ik wil weten wat er precies is gebeurd. William Kent Krueger is een thrillerschrijver en het zit wat spanningsopbouw betreft wel goed in deze roman. De zomer duurt voort en Frank wordt volwassen. Hij ontdekt hoe het leven is en hoe mensen zijn en dat is goed te volgen. Deze roman heeft behalve het evangelie, een prachtige preek van dominee Drum over Pasen in de zomer, geen diepe literaire lagen, of het is dat alle mensen een rauw randje hebben. Franks oudere zus heeft een hazenlip, zijn jongere broer stottert, het huwelijk van zijn ouders is geen rozengeur en maneschijn, enzovoort. Maar prominenter zijn natuurlijk de vragen over de dood; wat gebeurt er als je sterft en kom je dan in de hemel? Als dat de moraal is van de roman, dan heb ik daar als lezer niet veel aandacht voor gehad.
Ik heb meer genoten van de sfeer in het plattelandsdorpje in de zomer. Het is in deze wereld waar mannen roken en drinken, meisjes van zestien er stiekem tussenuit knijpen in de nacht en er wordt gevloekt, hartgrondig. Voor een christelijke roman is dat beslist opmerkelijk te noemen. Als Frank begint met vloeken om stoer te doen, wordt er nog steeds wat van gezegd. Maar als het broertje Jake later zonder haperen in de kerk Gods naam misbruikt, komt dat echt wel binnen. Ik heb het boek even dichtgedaan. De uitgever had er ook moeite mee, lees het interview in het Reformatorisch Dagblad. Overigens heb ik daarna wel verder gelezen en dat is de moeite waard. Later doet Jake iets opmerkelijks wat bijzondere gevolgen heeft.
Geef een reactie