Esther Spreckelmeyer vraagt zich af of ze ooit nog zal trouwen. Van een droom is dit idee bijna verworden tot een obsessie. Het zit haar niet zo mee, omdat ze gezegend is met een extravert en creatief karakter. Dat werd in de 19e eeuw niet zo op prijs gesteld. Alhoewel dat extraverte er niet uitkomt in situaties waarin de norm is dat vrouwen moeten zwijgen en mannen de dienst uitmaken. Maar ze voelt zich meestentijds vrij om haar eigen gang te gaan.
Omdat Esther bang is om echt over te schieten, maakt ze haar eigen plannen. Dat werkt niet heel positief uit, maar die gebeurtenissen hebben tot gevolg dat Esther gaat nadenken over het belang van haar eigen plannen en het belang van haar eigen leven. Het is niet fijn om door schade en schande wijs te worden. Toch is daar in de ruimte van haar geloof en familie de ruimte om vergeving te vinden en opnieuw te beginnen.
De worsteling van Esther is misschien wel de worsteling van elke vrouw. De leeftijd maakt daarbij niet veel uit. Hoe kun je je eigen identiteit het best ontdekken en ontwikkelen. Hoe ga je om met de hunkering naar een levensvriend.
Dit boek heeft me enigszins verrast. Ik verwachtte een suikerzoet romannetje. Je merkt absoluut dat de schrijfster van de tijd houdt waarover ze schrijft. De kleding die toen gedragen werd en hoe bepalend het uiterlijk is voor hoe je jezelf voelt of wilt voelen. Maar integriteit en onbesprokenheid zijn actuele thema’s en die heeft de schrijfster knap uitgewerkt in dit verhaal.
Ik geef dit boek 4 sterren en ik kijk uit naar het volgende deel, het vervolg dat ze belooft in haar nawoord.
Geef een reactie