Dit boek staat vol verhalen over leven en sterven. Veel daarvan gaan over mensen die een veelbewogen leven leiden of geleid hebben. Als dan het avondrood over hun leven komt, krijg je verschillende reacties. Centraal staat in de verhalen de relatie tussen mens en samenleving. Bijzonder is dat alle verhalen op waarheid berusten.
Het eerste verhaal trof me het meest. Het bewogen leven van een man die al langere tijd aan de rand van de samenleving leeft, als dakloze. En dan komt het moment dat hij weer deel moet gaan uitmaken van die samenleving, omdat hij ziek is en hulp nodig heeft, evenzo zijn hond die een gezwel heeft. Ze leven samen, maar nu moeten ze gescheiden op weg. De manier van beschrijven van dit moeilijke moment is ontroerend, schattig, liefdevol en welgevormd.
Naast verhalen over hoe mensen omgaan met de dood, vinden we ook een verhaal over een man die zelf op weg gaat om te doden. Ook het verhaal 'Het uur nul' raakt je echt. Vooral de laatste zinnen geven goed weer hoe het is om bij een net gestorven persoon te zitten: 'Ze was nog op de wereld, maar ze maakte niet deel meer uit van de wetmatigheid van het bestaan. Voor haar bestond geen warmte of koude meer, geen licht of duisternis, vreugde of verdriet, liefde of gemis, vergankelijkheid of tijd. Ze vertoefde ergens dichtbij en terzelfder tijd ook al zo ver weg.....'
Het taalgebruik doet vaak poëtisch aan. Het blijkt dat je ook over de dood mooi kunt schrijven. Natuurlijk heeft Librecht al een leven vol literaire publicaties en prijzen achter zich, maar ook dit boek mag er zijn. Wellicht dat wij wat moeten wennen aan bepaalde uitdrukkingen, zoals wanneer God wordt aangesproken als 'De grote Eenzame'. Maar het taalgebruik is nooit grof, bewust wordt hier een bundel verhalen neergezet met aandacht voor de schoonheid van de taal, zonder seks en grofheid, maar vol rust en menselijkheid in deze tijd van hectiek.
Geef een reactie