Geen thuishaven. Geen fysiek onderdak. Geen geestelijk onderkomen. Geen tijdelijke schuilplaats. Geen eten. Geen familie. Geen vrienden. Geen werk. Geen geld. Geen officiële identiteit. Geen land. Niemand verwacht iets van je. Niemand vraagt zich af waar je bent. Niemand die weet of je nog leeft. Dit was de situatie van talloze Joodse jonge vrouwen in Polen in de tweede Wereldoorlog die de moed hadden om op de een of andere manier verzet te plegen. Omdat iedereen uitgemoord werd. Omdat de generatie boven hen verlamd waren vanwege de dreiging en de discriminatie. Omdat het leven elk moment voorbij kon zijn. Omdat ze een moed hadden waarvan ze niet wisten dat ze die hadden. Meisjes die de treinen volgden en zagen waar ze terecht zouden komen. Meisjes die voor valse persoonsbewijzen zorgden en die bezorgden bij mensen die ze nodig hadden. Meisjes die zich uitgaven voor Poolse omdat ze blond waren en blauwe ogen hadden. Meisjes die zelfs een dubbelrol speelden door bij Duitse eenheden te werken en zo voor wapens, eten, geld, of wat er ook maar nodig was in de Joodse getto’s te zorgen. Meisjes die bij de partizanen hielpen met operaties, verpleegzorg en verzetsdaden, gewapend of niet. Maar tijd en gelegenheid om een meisje te zijn, hadden ze niet. Ze werden vanuit hun kind zijn in een keer volwassen. Ze moesten wel.
Jonge vrouwen die zich ontpopten als uitstekende leiders in de jeugdgroepen die op allerlei manieren verzet pleegden. Ze werden gemarteld, verkracht, geaborteerd, vermoord. Dochters van het daglicht is een uitgebreid verslag van de Joodse gettomeisjes die in opstand kwamen tegen de nazi’s. De schrijfster heeft ontelbare authentieke bronnen geraadpleegd en verteld hoe ongelooflijk en hoe waar het is dat deze jonge mensen zo ontzettend veel hebben kunnen doen en zo verschrikkelijk geleden hebben. Ze reisden het hele land af. Ze woonden in de getto’s en in de niet-Joodse gebieden. Ze bewogen zich constant te midden van de vijand en deden de meest onvoorstelbare dingen onder hun ogen. Deze strijdsters hebben in dit boek een monument gekregen, waardoor hun namen weer genoemd worden en hun moed geroemd.
Geef een reactie