De woestijn zal bloeien als een roos

De titel is een statement van de schrijfster om de lezer aan te moedigen mee te gaan in haar processen van geloofsgroei om met lijden om te gaan. Als getuigenis van de schrijfster is dit boekje bijzonder om te lezen. Het is tegelijk ook een werkboek om jouw eigen proces te verwoorden. Zo vraagt de schrijfster aan het begin om op te schrijven waarom je dit boek gekozen hebt om te lezen.

Daarmee wordt het gelijk ook een redelijk ongemakkelijke reis als je verwacht dat het om een praktische gids voor rouwverwerking gaat zoals de ondertitel zegt. Het persoonlijke verhaal aan het begin van het dunne boekje van de schrijfster is verdrietig en indrukwekkend.

Het mag praktisch zijn door de opdrachten en de vragen die in het boekje staan en waar je al dan niet mee aan de slag kan, maar op de een of andere manier ervaar ik het proces als dwingend, een bepaalde kant op. De richting van de boodschap is aanbidding en dankbaarheid. Dat is op zich natuurlijk prachtig maar het kan aanvoelen als te snel.

Ik vroeg me af waar ik dat gevoel van dwang vandaan haalde. Het komt door de met ‘drie stappen van ellende naar dankbaarheid’ gedachte en de eigen definities van fenomenen. ‘Lijden’ wordt in twee bladzijden gedefinieerd. Het is veel te kort door de bocht maar kennelijk zinvol voor de boodschap van het boekje. Er worden woorden en formuleringen aan de boodschap van dit boekje gehangen waardoor iets duidelijk moet worden. Toch werkt dat tegenstrijdigheden in de hand en onduidelijke verwoordingen. Bijvoorbeeld God gebruikt het lijden niet om iemand iets te leren en God gebruikt het lijden wel om iemand te laten groeien. Lijden overkomt je gewoon en toch heb je de ruimte om zelf keuzes te maken. We zijn zondig en we zijn zeer goed gemaakt. God is liefdevol en Hij laat een hele generatie sterven in de woestijn. Door deze grote thema’s op een ongenuanceerde manier in de tekst te plaatsen kan het verwarrend gaan werken.

De opmerking: Deze opmerking kan ik niet plaatsen bij een liefdevolle God verdient uitleg, waarvoor geen ruimte is genomen. Met opmerkingen als deze loopt de schrijfster kans om lezers te verliezen. Het laat zien dat er een bepaald beeld over God neergezet wordt waarbij dit mede bepaald wordt door een overtuiging van wat liefde is en daarom ook van wie God is.

Op pagina 19 is de dwingende toon erg sterk en zelfs bedreigend. Je mag niet blijven stilstaan anders ga je dood. Er wordt aangedrongen op acceptatie van het lijden en de waarom vraag wordt als zinloos beschreven. De functie van het stellen van de waarom vraag krijgt daarom geen ruimte.

Een mooie zin: God is een God van tijd, processen en groei. En: Heb ik kansen laten liggen? Ja, waarschijnlijk wel. Mis ik daardoor mijn doel? Nee, want het doel van mijn leven is om God lief te hebben en de mensen om mij heen.

Een mooi beeld dat de schrijfster schetst is dat van de voorbidder. Hij of zij staande tussen Jezus en degene die gebed nodig heeft, terwijl zijn ene hand de hand van Jezus pakt en de andere hand de hand van de mens waarvoor hij of zij bidt.

Aan het eind van het boekje vind je een prachtige zegenbede.

Kortom: te veel thema’s die aan de orde komen in een indrukwekkend persoonlijk getuigenis.