De inhoud van dit boek gaat over de betrokkenheid van God met ons (lichamelijk) lijden. Er komen veel voorbeelden in voor uit de praktijk; en Joni spreekt vrij over haar eigen belevingen met haar handicap en haar vragen aan God over dit lijden. Voorbeelden van vragen die aan bod komen zijn: Als God liefde is, waarom is er dan lijden? Waar is God op uit met mijn leven? Wie is deze God die ik dacht te kennen? Hoe kan Hij verwachten dat ik in mijn lijden nog gelukkig ben? Hebben God en satan een duobaan? Stuk voor stuk zijn het relevante vragen voor mensen met een handicap, chronische ziekte of ander lijden. Gelukkig wordt er ook veel beantwoordt: over het lijden van Christus, de zin van lijden van mensen, de betrokkenheid van God bij ons lijden en het vooruitzicht wat we mogen hebben.
Joni zelf is al op haar zeventiende gehandicapt geworden: verlamd vanaf de nek. Niets zelf kunnen doen, overal hulp bij nodig. Het is geweldig om te zien hoe God deze vrouw gezegend heeft met prachtige talenten: zij kan heel goed met mensen omgaan en hen troosten, ze is een uitstekend schrijfster en bovendien kan ze goed schilderen. Zij gebruikt wat ze nog heeft. En inmiddels heeft ze al meer dan 20 boeken geschreven. Dit boek spreekt me bijzonder aan omdat het helemaal geen zgn. 'dooddoeners' bevat zoals: positief denken, God houdt van je, moed blijven houden e.d. Joni spreekt juist ook over mensen die de moed (bijna) verliezen, over de verantwoordelijkheden van de lijdende mensen. Het boek is hier en daar vooral niet zachtzinnig, de lijdende mens wordt aangezet tot werken en verwerken. Het boek is geen zachte heelmeester, maar wel een reële.
Bij dit boek ook een kort persoonlijk woord: het sprak me aan, vooral vanwege de no-nonsense. Omdat ik zelf een chronische ziekte heb, waar regelmatig verlammingsverschijnselen bij voorkomen (ms) kan ik me in de lijdende mens verplaatsen. Er zijn vele mensen die je proberen te troosten met zachte woorden en lief bedoelde attenties. Ze willen je het liefst in de schaduw houden en sparen voor moeilijke dingen. Maar je komt toch pas dan tot het verwerken van je lijden wanneer je wordt geconfronteerd met de harde werkelijkheid. En dat waardeer ik zo in Joni: deze gaat ze niet uit de weg, maar maakt het bespreekbaar. En de werkelijkheid is ook hard. Des te meer troost kun je dan op een gegeven moment halen uit het feit dat God betrokken is bij ons lijden. Het lezen van dit boek heeft me erbij geholpen om te zien dat mijn rol niet is uitgespeeld: God heeft nog steeds een plan met mij, zoals Hij dat heeft met elke christen, gehandicapt of niet, ziek of gezond, klein of groot, voor iedereen!
Geef een reactie