Een vrouw die ouder lijkt dan ze is, reist elke keer met een tram op hetzelfde traject. Haar jongere broer, die zij vanaf haar kindertijd niet meer heeft gezien, is chauffeur op de tram. Ze wil contact met hem maken, maar is er ook heel erg bang voor. Ze wil verzoening, ze wil van haar levenslange schuldgevoel af, maar de angst hoe hij zal reageren is te groot. Honderdzes pagina’s worden we meegenomen naar hun jeugd en wat daar is gebeurd. Het is geen mooi plaatje maar toch eindigt dit boek hoopvol.
Het proces om deze drempel over te willen en te kunnen, is kundig beschreven. Het durven doorleven van de ergste tijd van je leven is een heel zware klus en dat merk je op elke bladzijde. Niets laat de schrijfster onbenoemd. De jaloezie, de honger naar echte liefde, de vreemdheid, de wreedheid, het daderschap en het slachtofferschap, de empathie, de vijandschap en de loyaliteiten. De vreselijke climax en de diepe pijn.
Een goede metafoor is De Diepte, de plaats waar ze toen woonden en waar het plaatsvond. De lus staat voor het ritme waarin de chauffeur zijn hele leven al gevangen zit, maar wat hij prima vindt.
En zo staat dit boekje vol met beelden waarachter een eigen wereld schuilgaat en die je als lezer op verschillende manieren kunnen aanspreken.
Hoewel het kwaad een duidelijke rol speelt en je de schade en de pijn proeft en ervaart, heeft het niet het laatste woord. En dat is knap.
Geef een reactie