Als je De verdwenen dochter en Wensen staat vrij hebt gelezen, zit je in een mum van tijd weer in het leven van Kouplan. Hoewel dit boek prima alleen te lezen is. Kouplan is inmiddels een stuk verder gekomen in zijn transformatie naar het manzijn en een poos later in zijn illegaal vreemdelingschap. Het is prettig dat Sara Lövestam de tijd samenvat in een paar wanhopige telefoongesprekken waarin hij op zoek is naar een dak boven zijn hoofd. Het zet gelijk de situatie neer. Mensen in de westerse wereld willen best iemand helpen maar zeggen even vrijmoedig ‘nee’ als het even niet uitkomt. In het laatste gesprek blijkt opeens dat hij in minder dan drie weken opnieuw asiel kan aanvragen. Dat is goed nieuws maar intussen leeft hij zonder dak, dus ook geen keuken; wc; bed of wat ook van iets dat wij normaal vinden. Maar Kouplan zou Kouplan niet zijn als hij niet binnen de kortste keren weer een opdracht had gekregen in zijn rol als privédetective. Het is een strijd op het absolute dieptepunt als wc’s in publieke ruimtes je badkamer zijn; twee heroïneverslaafden je dichtstbijzijnde medemensen; en je elk moment opgepakt kunt worden, je vooruitzicht is.
Toch gaat Kouplan voor Ulrika, zijn opdrachtgeefster, aan de slag. Werk betekent: in je hoofd bezig zijn, zodat je emotioneel niet overweldigd kunt worden. Werk betekent: een dag te eten hebben. Werk betekent ook: zich moeten verhouden met mensen die niet aan de rand leven. Halverwege het boek schrijft Sara stukken vanuit het perspectief van de man van wie Kouplan zijn gangen moet onderzoeken en werkt ze langzaam toe naar een confrontatie. De hoofdstukken daarna zijn de afronding van het verhaal en Sara Lövestam laat geen draadje bungelen. Je voelt de voorzichtige opluchting en het breekbare nieuwe begin voor alle partijen. Het leven is diep gebroken maar door de scheur breekt het licht door, is er de lucht die we met z’n allen inademen, de echte liefde die af en toe een kans krijgt om naar de ander uit te gaan en iets goeds te doen. Ik kon het boek niet wegleggen omdat het trekt, irriteert, sprankelt, nieuwsgierig maakt, je diep dankbaar laat voelen en omdat je wilt weten hoe het afloopt.
Dit boek is niet zo maar een misdaadroman. Het neigt veel meer naar het echte leven en is tegelijkertijd een schreeuw naar hoop en een stevig geloof dat het echt allemaal beter kan. De misdaad is niet zo maar een misdaad maar vraagt om een ander proces dan veroordeling. Dat vind ik een sterk element in deze thriller.
Geef een reactie