De laatste dag

Warren Pease is een jongen, die teruggekeerd is uit de oorlogssituatie in Irak. Je krijgt er niet goed hoogte van of hij al gestorven is, of niet. Pas aan het eind blijkt dat hij inderdaad is gestorven. Het moment tussen tijd en eeuwigheid duurt voor hem een dag en hij bevindt zich in het gebied waar hij vandaan komt en geleefd en geliefd heeft. Jezus komt hem op het strand tegemoet en samen bezoeken ze alle belangrijke personen uit zijn leven. Tussendoor lees je flashbacks uit zijn leven en zijn tijd in Irak.

James Landis heeft met dit boek een knap werk gedaan. Door de aanwezigheid van Jezus verandert het perspectief dat Warren op zijn leven heeft en tegelijkertijd het perspectief dat Warren op geloof en op Jezus heeft. Prachtig zijn alinea's als:

Daarom eet ik met hem zoals hij met mij eet. Het is net alsof ik hem op de deur hoor kloppen en zijn stem hoor. Ik doe de deur open en hij komt binnen. Het is of ik in de hemel ben. Het is een van die momenten dat je je volmaakt gelukkig en onsterfelijk voelt en je weet dat het niet komt omdat je in de hemel bent, maar op aarde en de aarde op dat moment hemels is.

Landis maakt op deze manier woorden uit de Bijbel beleefbaar. Hij zegt zelf dat hij na het schrijven van dit boek, dat hij door het schrijven heen gelovig is geworden. En dat is iets wat je proeft tijdens het lezen van het boek. Hij schuwt het niet om de lugubere en onvoorstelbare verschrikking van de oorlog te beschrijven en toch de soldaat mens te laten zijn: gelovig, gevoelig, gehoorzaam en erop uit om zelf te kunnen blijven leven en tegelijkertijd het leven van anderen te beschermen.

Een alinea die mij erg aan het denken zette over onze motieven als mens in oorlogssituaties, was:

Maar dat wilde ik juist. Niet doodgeschoten worden, bedoel ik. Ik wilde de gebedsruimte binnengaan (van een moskee). Niet om te bidden. Ik was niet zo'n bidder. Ik was meer een gelover. Ik vroeg niet graag om dingen. Ik aanvaardde dingen liever zoals ze kwamen. Dat was wat je tot een goede soldaat maakte. De aalmoezeniers vroegen je te bidden, maar dat kwam omdat ze bang waren dat je bang voor jezelf was. Een goede soldaat wandelde met God. Een bange soldaat vroeg God om met hem te wandelen.

Het zet me ook aan het denken over mijn eigen leven. Wat is mijn grondhouding? Hoe leef ik? Hoe ben ik gevormd door mijn omstandigheden en keuzes daarin?

Maar de claim die de uitgever op dit boek had gezet, dat het beter zou zijn dan: De Uitnodiging, waardoor ik mij geprikkeld voelde om het te kopen, is onterecht. Het hart van het goede nieuws ontbreekt in dit boek. De redding die Warren van Gods hand meemaakt is niet gebaseerd op het leven, lijden en sterven en de opstanding van de Heer Jezus Christus. Daardoor wordt in het boek de suggestie gewekt, dat wat je omstandigheden ook zijn, wat je keuzes ook zijn, je verzekerd kunt zijn van de redding door Jezus, maar dat is niet wat Gods Woord ons expliciet duidelijk maakt. De keuze om alles wat je overkomt en wat je beslist in Gods handen te leggen, en te geloven dat Christus het mogelijk heeft gemaakt, dat je het in Gods handen kunt leggen, komt in De Uitnodiging wel naar voren. Daarom zou ik De Uitnodiging wel aan mensen aanbevelen om te lezen en De Laatste Dag liever niet. Maar ik onderschat niet wat God zelf kan doen door wat mensen produceren. Zelfs door dit boek zou God mensen nieuwsgierig kunnen maken naar wie Jezus nou eigenlijk echt is.