Elk ouderpaar weet dat liefhebben lijden is. Als je al niet voor de geboorte hebt geleden, dan toch zeker bij de bevalling. Is het niet bij de bevalling, dan toch zeker in de maanden erna. Lijden hoort onlosmakelijk bij het leven. Het is een natuurlijk gegeven. Elisabeth Elliot geeft lijden de volgende definitie: Lijden is iets hebben wat je niet wilt, of iets willen wat je niet hebt. Je kunt je een leven zonder lijden niet voorstellen. Het zou ook vreselijk raar zijn, zelfs onverdraaglijk als dat er niet zou zijn. Stel dat je alleen maar zou willen wat je niet hebt: geen goede gezondheid, geen echtgenoot, geen vader, geen moeder, geen kinderen, geen baan, geen huis. De focus op je gemis zou je helemaal gek maken. En stel dat je alles zou hebben wat je wilt. De focus op al die bezittingen zouden je net zo gek maken. Alles wat de mens ervan weerhoudt om zelfingenomen te worden en zichzelf heel belangrijk te vinden, is dan weggenomen. De wereld zou absoluut een ondraaglijke plaats zijn.
Lijden is nooit voor niets. Maar daarmee is nog lang niet alles gezegd. Alles wat Elisabeth Elliot vertelt over het lijden, heeft zijn vertrekpunt bij het kruis van Jezus. Als iemand er iets over te zeggen heeft, dan Hij wel. Elisabeth is zeer uitgesproken over haar vertrouwen op God, juist in de zwaarte en de diepte van het lijden. Ze weet daarom zeker dat zowel de liefde als het geloof niets te maken heeft met gevoel. Het heeft alles te maken met dat vertrouwen, gewilligheid en gehoorzaamheid. Je mag best weten dat ik wel eens weerstand voel bij zulke mensen als Elisabeth Elliot. Als onverbeterlijke romanticus wil ik toch ook iets voelen bij Wie God is en wat Hij voor mij in petto heeft, maar de schrijfster maait dit resoluut van mijn bordje. Je weet toch wel wat Jezus zegt als je zijn discipel wilt zijn? Je moet jezelf verloochenen, je moet je kruis op je nemen en je moet Hem volgen. Het is allemaal niet zo leuk, eigenlijk. En toch zegt ze dat hierin zo veel blijdschap en vrede zit, dat je gewoon geen andere keus wilt maken. Zeg gewoon ‘ja’ en doe het volgende dat voor je ligt. De eenvoudigste aanpak voor vermindering van stress en bezorgdheid. Het eenvoudigste dat jou kan redden in de depressie van verlies en rouw: doe gewoon het volgende ding dat gedaan moet worden. Er is altijd een was te doen. Dat lijkt heel eenvoudig, maar er zit een les in. Evenals in de stelling van de schrijfster dat je het lijden het beste maar kunt aanvaarden. En dan heeft ze het niet over zaken waarin verandering nodig is, zoals bij misbruik, maar over dingen die werkelijk niet veranderd kunnen worden. Aanvaarden is moeilijk maar het is ook een sleutel tot nieuwe mogelijkheden. En: je doet het niet alleen; door Gods genade kun je aanvaarden. Dankbaarheid en opoffering zijn ook zulke sleutels.
Ten slotte wijdt Elisabeth een hoofdstuk aan de relatie tussen het lijden en verheerlijking. Haar man schreef op 22-jarige leeftijd: Hij is geen dwaas die opgeeft wat hij niet kan houden om te winnen wat hij niet kan verliezen. Dit is het mysterie van ons geloof: als je je leven wilt vasthouden, raak je het kwijt en als je je leven opgeeft om Jezus’ wil, krijg je het terug.
Geef een reactie