Direct op de eerste bladzijde wordt mijn aandacht getrokken door de zin: “Mijn moeder was een niet-gelovige Jodin, mijn vader een niet-gelovig christen.” De hoofdpersoon blijkt een meisje van acht jaar te zijn en we volgen haar leven in dit boek totdat ze dertien is. De tijd waarin het speelt is eind jaren 30 van de 20e eeuw, tijdens de Spaanse burgeroorlog.
Davita vindt het moeilijk om haar plekje te vinden bij haar communistische ouders. Er vinden bijeenkomsten thuis plaats en ze verhuizen erg vaak. Dan is daar haar familie die joods is of christen. Zo komen er veel denkbeelden op haar af. Ze houdt van haar ouders, maar ook van haar Joodse familie en dan is er nog oom Jakob die in geen enkel hokje past. Omdat haar vader journalist is, doet hij verslag van de burgeroorlog die in Spanje gaande is. Davita denkt na over wat oorlog betekent en wat fascisme is.
Moeilijk te begrijpen is voor Davita het verlies van haar vader aan de dood en van oom Jakob die verbannen wordt naar Europa. Haar moeder heeft veel verdriet en verzorgt zichzelf slecht. Ze wil niets van religie weten, maar Davita gaat regelmatig naar de synagoge. Die wereld intrigeert haar. Uiteindelijk neemt ook moeder het joodse leven weer op zich. Dit mede doordat ze hertrouwt en een gelukkig huwelijk heeft.
Ik vind het altijd een prestatie wanneer een auteur kiest voor een kind als hoofdpersoon in een roman voor volwassenen. Het perspectief is zo anders en moeilijk te verwerken. Toch heeft Potok dit uitstekend gedaan. Bovendien zijn het vooral politieke en religieuze denkbeelden die aan bod komen, daarbij komt vaak de verveling om de hoek kijken, maar bij dit boek heb je daar geen last van. Elke bladzijde is het waard gelezen te worden. Het taalgebruik is zeer gevarieerd. Alleen al het klingelen van de deurharp, telkens weer met een ‘ander’ geluid en een andere gedachte. Vaak als op de voorkant van een boek staat: literaire roman, heb ik daarbij mijn twijfels. Maar dit boek is bijvoorbeeld zeer geschikt voor jongeren om voor hun boekenlijst te lezen. En voor alle ouderen om een inzicht te krijgen in de geschiedenis, maar ook om je te ontspannen. Als het mogelijk was zou ik dit boek een 5+ willen geven, het is de beste roman die ik de laatste jaren gelezen heb. Qua Nederlandse taal heb ik ook weer iets geleerd: er blijken wel zeer strikte regels te zijn betreffende de vraag of je een hoofdletter gebruikt bij alles rond het Jodendom. Ik eindig met een spreuk van Cotton Mahler die voor in het boek staat:
‘Wildernis is een tijdelijke staat waar we doorheen moeten, op weg naar het Beloofde Land.’
Geef een reactie