Door een opmerking van haar moeder “Wij woonden in de oorlog schuin tegenover een werkkamp” gaat Josje (alter ego van Janne IJmker) de situatie van de Joodse werkkampen in de Tweede Wereldoorlog onderzoeken. Zij leest daarvoor veel boeken, brieven van gevangenen, speurt op internet, neemt interviews af met oude buurtbewoners en laat haar moeder haar verhaal vertellen. De roman Wij hadden het leven lief is een mix van de bandopnamen, waarin Rieke vertelt over haar herinneringen aan de oorlog, notities van Josje en geschreven brieven van Samuel, een joodse gevangene in het kamp.

Roelf woont in een buurschap in Drenthe, 1814, samen met zijn vrouw en zijn zoon die zwaar gehavend uit de oorlog is gekomen. Door dit laatste overdenkt hij wat hij zelf in zijn leven heeft meegemaakt, vanaf de tijd dat hij een kleine jongen was en te weten kwam dat zijn moeder zijn vader vergiftigde. Hij leefde daarna bij zijn oma, maar het verleden werd altijd doodgezwegen en oma verheerlijkte haar vermoorde zoon.

In achtendertig nachten worden we door Janne IJmker meegenomen terug in de tijd, naar de 18de eeuw. De eerste scene in het boek beschrijft hoe een man crepeert van de pijn, doordat hij iets verkeerds heeft gegeten. Tevergeefs verwacht hij hulp van zijn vrouw. Daarna volgt een verhoor over verdachte omstandigheden waarin hij is gestorven en de toon is gezet: Elsjen Roelofs heeft haar man vermoord en komt in de gevangenis.