Onder de noemer vertaalde literaire roman zou ik dit boek niet zetten, hoewel het lastig is om een categorie te bedenken waaronder dit boek past (buiten het feit dat het vertaald is). Ik vind het meer een spannende roman waarin het thema overleven in de barre natuur dominant is. Hoewel de diepere laag is: geestelijk overleven en een geestelijk proces in het volwassen leven. Omgaan met verlies kan ook genoemd worden. Maar evenzeer: doorzettingsvermogen, de kracht van humor, de schoonheid van overgave in combinatie met verantwoordelijkheid.
De held in het boek is Ben, een noodhulparts en de prinses die gered moet worden is Ashley, maar nogmaals: het boek behelst geen sprookje (hoewel…). Ben is onderweg van een conferentie naar huis en Ashley is eveneens onderweg naar huis om haar vrijgezellenfeest te vieren, dat een paar dagen voor haar huwelijk zal plaatsvinden. Beide feesten mist ze als hun tweepersoons vliegtuigje crasht omdat de piloot aan een hartaanval overlijdt en het boek start met de bewustwording dat ze zijn neergestort.
Bij de crash breekt Ashley haar linker bovenbeen, wat een complicerende factor is om uit het desolate landschap weg te komen waarin zij zijn neergestort. Vanaf de eerste letters tot de laatste zin, oefent dit boek een enorme aantrekkingskracht op mij uit. Ik ben de held, ik ben de prinses, ik ben degene die fouten, verlies en rampen onder ogen moet zien, ik ben de slimmerik, ik ben de verzwakte, ik denk dat ik ga sterven en toch wil ik doorgaan.
De manier van vertellen van Charles Martin pakt me totaal in. Ik wil weten hoe het verdergaat en of ‘ik’ het ga redden. De tempo’s wisselen elkaar af door de flashbacks die in een mooie vorm zijn gegoten. Het boek wordt helemaal vanuit het perspectief van Ben verteld, wat tegelijkertijd heel sterk is. Ben weet niet wat hij gaat tegenkomen, hij weet niet hoe hij op sommige situaties moet reageren en hij weet niet wat de volgende stap is. Voor sommige stappen heeft hij nauwelijks tijd en voor andere stappen is het nodig om uren te wachten. Intussen is daar de enorme druk van de omstandigheden, waardoor hij constant bezig is om er het beste van te maken dat ervan te maken is. Dat is geniaal! Hierdoor word ik als lezer in Bens denken en beleven getrokken.
Ik las geen zinnen, maar was daar met hen. Ik begrijp dat dit boek verfilmd is.
Geef een reactie