Dit is een heerlijke roman om in te verpozen. Op de eerste bladzijde staat deze zin: “Die buren ken ik alleen vanuit de verte, want ik ben sinds de verhuizing iemand die door omstandigheden voorlopig nog niet uitgepakt wil worden…”
Jip, een jonge vrouw vertelt in ‘Als je verdwaalt’ haar verhaal. Ze is in rouw omdat haar geliefde vader is overleden. Met haar moeder heeft ze een minder hechte band, maar als zij verhuist naar de andere kant van het land, gaat Jip met haar mee. Ze moet haar plek veroveren op school als tekenlerares en ze neemt een eigenwijze teckel, waar ze haar handen vol aan heeft. De buren hebben een landgoed, een plek vol verhalen en ook wel intriges. De flirterige dialogen met de buurjongen, worden afgewisseld met zinnen die de diepte van het bestaan raken. Als motto koos Marianne Witvliet niet voor niets een citaat van Charles Dickens. “Het is een wonderlijk iets, dat elk menselijk wezen geschapen is om voor een ander een raadsel, een onoplosbaar diep geheim te zijn.”
De mens met zijn relaties is dan ook het belangrijkste thema in deze roman. Juist omdat het tastbare verdriet van een dierbare is beschreven, raakt dit boek mij tijdens het lezen. Mooie zinnen met detail voor vogels en andere elementen van natuur, geven rust en bezinning. Jip ontdekt bijvoorbeeld: “Ik realiseer me dat mensen voortdurend de neiging hebben om God ter verantwoording te roepen als er iets niet klopt in hun leven. En schapen, denk ik, doen dat niet. Zij volgen de herder. Zo simpel is het, je hoeft alleen het pad maar te volgen dat de herder baant.”
Geef een reactie