Aan de andere kant van de bergen van Elisabeth Musser bevat meerdere verhaallijnen die bij elkaar komen in het vluchtelingencentrum De Oase in Oostenrijk. Er is het verhaal van Hamid uit Iran, die onverwacht moet vluchten, omdat zijn dochter een Bijbel heeft gekregen in het huis van Armeense buren. Er zijn verhalen van Bobbie, die ooit als zendeling in Oostenrijk werkte, maar halsoverkop het land heeft verlaten, nadat zij geconfronteerd werd met een groot verdriet. Er is het verhaal van een sceptische Tracy, die met haar tante Bobbie een laatste reis naar Oostenrijk maakt, nu haar tante ongeneeslijk ziek is. Er zijn verhalen van de mensen die achterblijven, in Iran, in Oostenrijk en in Amerika.
De persoonlijke verhalen van Bobbie en Tracy (ik-perspectief) worden afgewisseld door de belevenissen van de andere hoofdpersonen. Langzaam maar zeker ontwikkelen de karakters in een overweldigend positief christelijke boek, ondanks de verschrikkelijke vluchtverhalen. Het is een roman waarin het geloof van christenen centraal staat, hun liefde voor de medemens. Het boek maakt je bewust dat we iets kunnen doen aan de nood die vluchtelingen hebben. Dat er een negatieve manier is waarop wij op de toestroom van asielzoekers reageren, wordt slechts in één incident genoemd.
Persoonlijk denk ik dat er teveel verhaallijnen in de roman zijn verwerkt. Op een gegeven moment sloeg ik die van het achtergebleven gezin in Iran over, omdat het teveel afleidde van de ontwikkelingen van de hoofdpersonen. Ik kon me ook wel een voorstelling maken van hun leven, zonder dat uitgeschreven te zien. Hoewel de verhalen over vluchtelingen en het gevaar voor christenen in islamitische landen realistisch is, zijn er ook onwaarschijnlijkheden in het boek van Elisabeth Musser, die uitgelegd worden als wonderen en gebedsverhoring.
Een van de romanfiguren Stephen is journalist. Hij is geen christen, maar gelooft wel in de kracht van het woord. Elisabeth Musser doet dat ook en terecht. Soms is een roman een trigger om lezers te laten nadenken over een actuele kwestie. Dat was het in elk geval voor mij, behalve dat ik een echte pageturner in handen had, heb ik ook opnieuw geleerd om mijn handen te vouwen en te bidden voor de mensen die vluchten en asiel zoeken en mijn hart te openen voor de vreemdeling die een naaste wordt.
Geef een reactie