Boekenmening

Keigoed

Hai en Shing zijn goede vrienden. Ze zitten bij elkaar in de klas, maken samen huiswerk en trekken ook in hun vrije tijd veel met elkaar op. Shing heeft een nichtje, Mei-Lin. Er is iets met haar want zijn moeder lijkt haar voor te trekken ten opzichte van hem, haar eigen zoon. Als zijn ouders hem vertellen wat er met Mei-Lin is, vertelt hij het in zijn enthousiasme aan Han. Die wordt woedend en wil niets meer met Shing te maken hebben. Het wordt nog erger voor Shing. Hij gaat met zijn ouders naar de niet-geregistreerde kerk. Er komt een overval en als de klasgenoten erachter komen, kijken ze Shing niet meer aan. Ze zijn bang voor de regering.

Dan krijgt Shing een appje van de vader van Hai. Hai is na schooltijd niet naar huis gekomen. Shing heeft een vermoeden waar hij is. Hij verkeert in tweestrijd. Moet hij Hai gaan helpen of niet?

Dit is een boeiend en realistisch verhaal over de situatie van christenen in China.

Meer dan corona

Zoals de ondertitel meldt, gaat het de schrijver over de door hem geconstateerde secularisatie. Hij legt nergens in het boek uit wat hij daaronder verstaat, waar de grenzen van de secularisatie liggen, wat het precies inhoudt. Op dezelfde manier is het boek geschreven vanuit een eigen theologie en vooronderstellingspakket met de bijbehorende clichés, die voor insiders van het reformatorische gedeelte van ons volk waarschijnlijk begrijpelijk zijn en een bepaalde betekenis en draagwijdte kennen. Dat kriebelt een beetje. Bijvoorbeeld: “Als niet het woord van God licht werpt over een vraagstuk, zal de wereld het doen.” Is dat een dreigement? Moet het woord van God licht werpen over alle vraagstukken van deze tijd? Ik weet niet precies wat ik met zulke uitdrukkingen aan moet. Hoewel hij de houding van de mens tot God en die van de mens tot zijn omstandigheden duidt, doet hij dat vanuit een naar een oordeel neigende positie.

Het gevoel van ‘dit mag en dat mag niet’ komt tijdens het lezen van dit boek naar mij toe en waarschijnlijk zal dit ook de bedoeling van het boek zijn. Hij schrijft meer vanuit een waarschuwende positie als vanuit een zich verheugende positie over het feit dat wij ons mogen verhouden met God en anders kunnen kijken naar de omstandigheden. Dat vind ik wel een beetje jammer. Ik begrijp veel van wat de schrijver beweert, alleen zijn vertrekpunt vind ik wat somber, terwijl de heerlijkheid van God zo gaaf en goed is. Voor het grootste deel vind ik dat deze dominee mooie dingen schrijft, ze helpen me na te denken over mijn eigen houding ten opzichte van de wereld om mij heen. Hoe dan ook, christen binnen of buiten de reformatorische sfeer, we hebben allemaal te maken met hoe wij ons opstellen ten opzichte van God en onze medemens. Wat vraagt Hij van ons, waar kunnen we Zijn liefde laten zien en hoop brengen. Maar over coronavaccins slaat de schrijver de plank even mis. Er is wel degelijk voorlichting geweest over mogelijke bijwerkingen, ze worden genoemd en je kunt zelf je afweging maken. Om je zo sterk uit te drukken en te beweren dat het vaccin een afgodisch middel is en gezien wordt als de nieuwe Messias, lijkt me polariserend werken en is niet in dezelfde lijn als de woorden van Paulus dat we van alles gebruik mogen maken, als wij God ervoor danken.

De auteur laat zien dat de nieuwe tijden niet meer in de oude tradities passen en maakt daarmee een punt. Om de oude tradities en vormen dan zo te veranderen dat wij in deze tijd toch kerk kunnen zijn, zover komt hij niet en dat is een gemiste kans.

Het meisje de draak en de dominee

Ternauwernood. Dat is het woord dat in me opkomt bij het lezen van deze roman. Anna is de hoofdpersoon en ze vertelt zo levensecht dat je denkt dat de roman autobiografisch is. Het is confronterend en soms bijna eng om zo in iemands hoofd en hart te mogen kijken. Dit is niet ‘zomaar een verhaal’, dit is een leven. En misschien wel een leven zoals heel veel andere levens. Dan mag je hopen dat ook die mensen ternauwernood gered gaan worden. Anna heeft het voordeel dat ze gek is op lezen, intelligent is en ook nog zich verbonden weet met God, ook al moet ze dingen over Hem en zichzelf nog ontdekken. Nergens is die relatie verbroken. Dat is het sterke van dit boek. Uiteindelijk krijgt Hij de eer haar Schepper en Redder te zijn. Haarscherp onderscheidt de volwassen Anna dat zij in haar volwassenheid mag groeien en bloeien, gezien en gekend zijn, terwijl dat alles in haar kind zijn een enorme rem heeft gekregen door verschillende nare gedragingen van mensen om haar heen. Ze stelt opnieuw de vragen die gesteld moeten worden, maar dan vanuit het zich geborgen en gered weten door haar hemelse Vader, hoewel ze voortdurend vecht met de gevolgen ervan in haar geest en lichaam. Dat maakt werkelijk alles uit in haar verhaal. Hoe schrijnend en pijnlijk het ook verliep. Dat is heel knap en het is een ongelooflijk mooi getuigenis van hoe je, niet zonder hulp van andere mensen, gered wordt door de liefde. Die liefde heeft veel facetten, dat gaat niet buiten de inzet van je eigen ik om. Anna is, hoewel vechtend en bloedend, een vastberaden vrouw. En door dit boek geeft Jannie van den Brink hoop en een stem aan vrouwen die dezelfde dingen hebben meegemaakt en vechten tegen de gevolgen ervan. Elk christelijk meisje hoe jong of oud ook (ongeveer vanaf 16 jaar) zou dit boek moeten lezen en elk ander meisje zou het ook moeten lezen, ook al zou je niet alles begrijpen over de rol van het geloof in iemands leven.

Villa De Wartburg

Ik was nog best jong toen mijn vader me de bestseller ‘Mijn weg naar het licht’ van dominee (Herman) Hegger aanreikte. Ik was diep onder de indruk. Hegger beschreef zijn jeugd, zijn opleiding tot priester in de Rooms-Katholieke kerk, en zijn breuk met diezelfde kerk en opende daarmee een voor mij volkomen onbekende wereld. Als je in de jaren vijftig als priester deed wat Hegger deed, betekende dat vrijwel automatisch dat je jezelf ernstig in de problemen bracht. De kerk was je leven. Eigen bezittingen had een geestelijke niet en bij geloofsafval verloor je je vrienden en vaak ook je familie. Hegger maakte dat mee en nadat hij ondanks veel strijd goed was terechtgekomen in Nederland, waar hij de kans kreeg om te studeren en protestants predikant te worden, besloot hij zijn lotgenoten te gaan helpen. Inmiddels was hij getrouwd en samen met zijn vrouw Willy begon hij een opvang, gevestigd in een statig pand in Velp: de Wartburg, genoemd naar de plek waar de bekende reformator Luther een schuilplaats vond. De stichting In de Rechte straat bekostigde het een en ander.

Jarenlang werden er ex-priesters opgevangen, soms met hun echtgenotes. Die kwamen uit tal van landen. Een van de dochters van Hegger, Loes, beschrijft hoe ze als kind in De Wartburg woont en leeft, en kennismaakt met de logees. Een heel boeiend verhaal.

Lof uit kindermonden

De meeste levensbeschrijvingen van Christenen gaan over volwassenen, die terugblikken op hun vaak bewogen leven. Dat is niet verwonderlijk. Persoonlijke verhalen over kinderen die jong tot bekering komen zijn er minder, maar door de eeuwen door kom je ze wel tegen. Al in de zeventiende eeuw was er een Puriteinse predikant, James Janeway, die een boekje schreef over jonggestorven kinderen, die God leerden kennen.

‘Lof uit kindermonden’ is enkele honderden jaren later geschreven, in de negentiende eeuw. In een harde tijd, met een hoge kindersterfte, maar tegelijk ook in een periode waarin grote geestelijke opwekkingen plaatsvonden, onder andere in de Verenigde Staten en in Engeland.

Octavius Winslow (1808-1878) was een bekende predikant, die veel preken en pastorale boeken publiceerde, maar ook een levensbeschrijving van zijn jong overleden zoon John Whitmore: ‘Het verborgen leven.’ Dat boek heb ik eerder besproken.

In ‘Lof uit kindermonden’ beschrijft hij de levens van enkele kinderen die jong tot geloof kwamen en ook jong zijn overleden. Deels beschrijft hij zijn eigen indrukken, deels put hij uit de aantekeningen van een juffrouw van een Bijbelklas. Zo komt hij tot ontroerende portretten van Elizabeth Linn en Elizabeth Aitchinson, beiden bezoeksters van een Bijbelklas in Edinburgh, die voor hen tot een rijke zegen werd. Ik kwam onder de indruk van de wijsheid die deze jonge kinderen mochten hebben, met name in geloofszaken, maar vooral van de vreugde en blijdschap die ze in het leven met Jezus Christus mochten ervaren.

Leven en licht

Hoe vergeving schenken je leven verandert

Iedereen zegt dat vergeving iets moois is, totdat ze iets te vergeven hebben. (C.S. Lewis)

Iedereen kent het wel: Er gebeuren dingen in je leven waarvan je denkt: dat vergeef ik die ander nooit! Het is onmogelijk om dat te doen, het doet te veel pijn. Het liefst wil je wraak nemen, vergelden wat jou is aangedaan. Door een familielid, vriend, de overheid, je werk. Voor zulke mensen is dit boek geschreven.

Ruim 200 pagina’s gebruikt Wilkin om je te laten zien dat het anders kan, dat God het anders bedoeld heeft. De centrale boodschap is hoe bevrijdend vergeving kan zijn voor jezelf. Daarbij gebruikt hij veel voorbeelden uit het werkelijke leven. Bijvoorbeeld Edith Eger, een Joodse vrouw die de oorlog overleefde, maar hoe. En toch kwam ze op een gegeven moment tot vergeving.

Mooi dat Wilkin niet alleen christelijke mensen als voorbeeld neemt. Dit maakt het boek ook toegankelijk voor niet-christenen. Maar voor mij is het prettig dat hij ook werkt vanuit de Bijbel: het Woord van God leert ons wat vergeving inhoudt. Dan komt ook de tekst voorbij: tot 7 x 70 keer vergeven. Ik zucht, want dat kan ik nooit. Maar daarbij komt de troost: Jezus kan dat wel! Keer op keer vergeeft Hij, sterker nog, dat is waarvoor Hij zijn leven gaf.

Het boek is heel menselijk geschreven. Knap voor een leraar dat Wilkin geen opgestoken vingertje gebruikt, maar dat hij je stap voor stap meeneemt in een proces dat hij vanuit verschillende hoeken toelicht. Wel is het zo dat er veel herhaling voorkomt in het boek. Zelf vind ik dat niet zo prettig, maar ik kan me wel voorstellen dat het voor andere mensen juist fijn is.

Ik geniet van de voorbeelden van mensen die hebben ervaren hoe vergeving schenken je leven verandert. Stuk voor stuk aangrijpende levensverhalen. En dat maakt dat het dichtbij komt; als deze mensen het konden, dan moet ik met de hulp van God toch ook de weg van vergeving kunnen gaan.

Tot slot citaat van de cover, waar ik 100% achter sta:

Vergeven is de sleutel tot vrijheid
Vergeven is de sleutel tot vrede
Vergeven is de sleutel tot genezing
Vergeven is de sleutel tot een hoopvolle toekomst

Avé

Avé is een Latijnse meisjesnaam. Het betekent iemand die aanbeden is. De hoofdpersoon in de debuutroman van Elise Alkema heeft van die aanbidding in haar jeugd niets ervaren. Haar ouders maakten altijd ruzie. Haar vader verdween uit haar leven toen ze tien jaar was en sindsdien zweeg haar wrokkige moeder, die met het kind was opgescheept. Althans zo heeft Avé het ervaren. Als haar moeder is overleden, blijft ze achter met vragen. Ze gaat op zoek naar haar vader, die op een afgelegen eiland bij IJsland woont.

Het tweede deel van de roman gaat over de ervaringen van Avé in IJsland. Avé is de verteller en doet dat in tegenwoordige tijd met af en toe een herinnering aan vroeger. De roman heeft meerdere dialogen en appberichten. Dat geeft het verhaal vaart, net zoals de levensvragen van Avé, die heel dringend zijn. Komt ze erachter waarom haar leven zo gelopen is? Hoe moet ze nu verder? Dat Avé zelf een gesloten vrouw is, blijkt uit de confrontaties die zij tijdens de reis met andere mensen meemaakt. Onderweg naar het eiland ontmoet ze Jonar Stefansson, die uit een heel ander nest komt en daardoor een natuurlijke tegenpool is, maar wel één met grote aantrekkingskracht.

Door te kiezen voor het ik-perspectief wordt de non-verbale communicatie van Avé heel expliciet benoemd, terwijl dit vaak onbewust gebeurt. Toch leert de lezer Avé kennen op een manier die voor haarzelf nog verborgen is. Dat laat zien dat Elise Alkema een romanpersonage tot leven kan wekken. Bovendien kiest de schrijfster voor deze vlotte roman een prachtig decor, namelijk IJsland. Het landschap met zijn natuurschoon, dat hier en daar gedetailleerd is beschreven zorgt voor een verstilling. Je reist letterlijk en figuurlijk mee met de hoofdpersoon. De cultuur van IJsland wordt in dit verhaal verwerkt, bijvoorbeeld in muziek en gedichten en door het schilderij over de opwekking van Lazarus, in de houten kerk van Húsavik. Details die te vinden zijn via Google en die zorgen voor een vertraging van het lezen. Levensvragen als die van Avé zijn niet zomaar opgelost aan het eind van het boek. Dat daar meer voor nodig is, laat Elise Alkema zien in deze roman.

Depressie ontwapend

Tessa van Olst beschrijft in dit boek hoe zij depressie overwint. Wat zij heeft ontdekt, ontdekken zo veel mensen die te maken hebben met depressies, verslavingen, ernstige problemen en in hun relatie met God naar op zoek gaan om die te overwinnen. Het bevestigt de universele waarheid van Gods Woord en zijn kracht en genade voor elk mens. Eerste vereiste is, dat je God (eindelijk) serieus gaat nemen over wat Hij zegt over jou. Even universeel als doeltreffend is het pad dat Tessa is gegaan. Dat neemt niet weg dat het een weg is van stap na stap en niet alles tegelijk. Tessa komt na haar relaas dat zowel praktisch als getuigend is, tot een paar basisvragen voor elke dag. 1. Komen de overtuigingen in mijn hart overeen met Gods waarheid? en 2. Zorg ik goed voor mijzelf. Daarin is haar totale weg samengevat en tegelijkertijd een kans om elke dag opnieuw verder te gaan op de overwinningsweg.

Je moet wel aan het werk voordat je meermaals ‘victory’ kunt roepen. En daarvoor heeft ze vervolgens wat praktische tips gegeven in het hoofdstuk ‘hoe nu verder?’ Dit boekje is niet alleen van toepassing op mensen die te maken hebben met depressie. Ook al zou je nooit met depressie te maken hebben, deze principes zijn helpend om op de weg van overwinning te komen, wát je ook maar samen met Gods hulp wilt overwinnen. Het mooie is dat de auteur dit boek in feite weggeeft. Ze vraagt alleen de verzendkosten. Je kunt zelfs meer dan 1 boek bestellen, omdat ze zo graag wil dat iedereen op deze weg gaat wandelen, zodat Gods Koninkrijk baan breekt in ieders leven. Dit boek zit vol hoop, als je bereid bent om de principes aan te gaan en niet langer weg te lopen, je pijn te verdoven of te onderdrukken.

Spiegelen

Bijbels dagboek met gebruik van de Basisbijbel (gebaseerd op de Statenvertaling). Door het gebruik van de Basisbijbel kan de tekst weer op een heel nieuwe manier tot je spreken. De structuur is conventioneel: tekst en uitleg, soms afgesloten met een mooi lied of een deel van een lied. Een lijst van de liederen is achter in het boek opgenomen. Heel prettig om zelf te luisteren in je stille tijd. De schrijver neemt ervaringen uit zijn leven als hulpverlener in Roemenië mee in een deel van de dagstukken. De schrijver heeft progressieve MS, wat de inhoud van dit boek des te bijzonderder maakt. Bemoedigend, troostend en helpend. Het boek is bijzonder vormgegeven met een dik en zacht aanvoelende buitenkant, een mooi ‘waarbenik’-lintje en rustig lettertype.

202322

Recensie

Jouw waardering

202321

Recensie

Jouw waardering

202320

Recensie

Jouw waardering

202319

Recensie

Jouw waardering

202318

Recensie

Jouw waardering

202317

Recensie

Jouw waardering

202316

Recensie

Jouw waardering

202315

Recensie

Jouw waardering

202314

Recensie

Jouw waardering

202313

Recensie

Jouw waardering