Boekenmening

De Hebreeuwse krijger Tobiah is een ervaren strijder. Hij verliest zijn zwager in de strijd maar vindt tot zijn verbijstering een vrouw onder de slachtoffers. Ze is gewond en bewusteloos. Hij neemt haar mee naar het Hebreeuwse kamp. Omdat de genezers druk zijn met de slachtoffers, komt vroedvrouw Shirah hulp verlenen. Ze verzorgt de wond van de vrouw die Alanah blijkt te heten. Tobiah gehoorzaamt de wet die zegt dat als een man een vrouw gevangen neemt, hij met haar moet trouwen. Alanah echter, wil nog liever dood; ze blijft hem als een vijand zien. Langzaam bloeit de liefde tussen hen op, maar Tobiah’s tweelingzus kan haar niet luchten of zien. Later doet Alanah een onthutsende ontdekking. Ze is ervan overtuigd dat Tobiah haar niet meer wil hebben en gaat ervandoor.

Ik vond het heel bijzonder om een roman te lezen die vanuit het perspectief van een Kanaänitische vrouw is geschreven, afgewisseld met het perspectief van Tobiah. Alanah vraagt zich af wat Tobiah met haar gaat doen, misschien offeren aan een afgod? Zij gelooft in verschillende goden, dus de term afgod komt een beetje vreemd over.

Shirah is achter in de vijftig en wordt beschreven als een oude vrouw met rimpels en benige knieën. Als je dat leest denk je dat ze rond de tachtig is, maar als je de eerdere delen hebt gelezen, weet je dat ze nog geen zestig is. (Dat wordt later in het boek ook genoemd). Het is extra vreemd omdat de Israëlieten door het manna sterk en gezond bleven. Dat wordt aan Alanah verteld, dus dat Shira dan als een bejaarde vrouw wordt beschreven, klopt niet.

Verder een bijzonder boeiend boek, een waardige afsluiting van deze boeiende trilogie.

Nadat het volk Israël uit Egypte is getrokken, verblijven ze in de woestijn Sinaï. Het boek begint met de geschiedenis van het gouden kalf. De Levieten doden iedereen ongeveer drieduizend man die voor het beeld gebogen hebben en het offers hebben gebracht. Onder hen is Tareq, de man van de half-Egyptische Dvorah. Nu is ze met haar zoontje Matti afhankelijk van haar vreselijke zwager Hassam. Dvorah begrijpt niet hoe hij aan het zwaard van de Levieten ontkomen is. Ze wil zo gauw mogelijk onafhankelijk zijn en wil als vroedvrouw aan de slag. Ze meldt zich aan bij Reva, een vroedvrouw met aanzien bij de Israëlieten.

Shira’s moeder gaat ervan uit dat haar dochter - net als zij - weefster wil worden. Maar Shira wil graag vroedvrouw worden. Ze komt ook bij Reva in de leer en ze leert snel. Dvorah echter, heeft een ontzettende hekel aan haar.

Intussen is Shira verliefd geworden op Ayal. Hij kust haar op een moment dat (denken ze) niemand hen ziet. Shira is helemaal in de wolken maar op een moment dat er een bevalling afschuwelijk misgaat, ontdekt ze dat het de vrouw van Ayal betreft. Shira durft het vak niet meer uit te oefenen.

Er komt ruzie tussen de Israëlieten en de vreemdelingen die met hen meegetrokken zijn. Kiya, de hoofdpersoon uit het eerste deel, heeft hier ook mee te maken.

Net als het eerste deel is dit een boeiend boek. De innerlijke strijd van Shira en Dvorah zijn realistisch en aangrijpend beschreven. Het verhaal is afwisselend vanuit het ik-perspectief van Shira en Dvorah geschreven.

Een dingetje klopt niet: iemand zegt dat zijn broer tien maanden ouder is dan hij. In die tijd gaven de moeders hun kinderen drie tot vijf jaar borstvoeding en werden ze zo snel na de geboorte van een kind niet zwanger.